Τούρκικη εισβολή στο Αιγαίο vol.1

Ναι ρε μάγκες! Θα έχει και vol. 2 και vol. 3 και vol. 100.000, μιας και αυτό το κάνουν οι Τούρκοι για να μας κάνουν να τρομάξουμε. Σκεφτείτε: όπου νά 'ναι έχουμε 25η Μαρτίου, στην οποία γιορτάζουμε την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους. Τί λέτε να κάναν οι Τούρκοι για να σπάσουν πλάκα; ΕΙΣΒΟΛΗ! Και αυτό κάναν! Και μπράβο τους!

Πέρα από την πλάκα, αυτό το φαινόμενο γίνεται πράγματι για τον παραπάνω λόγο και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί "Αθώο". Και έχουμε και τον Καρατζαφέρη να μας λέει και να μας ξανά λέει:

(Το Youtube βίντεο)

Ιδίως στο σημείο που λέει "just Google" είναι ΤΙ;;;;;; ΠΑΛΙ ΛΑΘΟΣ ΒΙΝΤΕΟ;;;; ΣΠΑΣΤΙΚΕ BLOGGER!

Καρφί και πρόκα σε κάθε Καλαμπόκα. 19 χρόνια μετά.

Αναδημοσιεύω το βίντεο-ντοκουμέντο με αυτούσιο το σχόλιο του Πλάνητα (με τονισμένα από μένα σημεία), γιατί με αντιπροσωπεύει απόλυτα:



Κανείς δε θα το πει στα παιδιά μας στο σχολείο. Κανείς δε θα κάνει επετειακό αφιέρωμα στην τηλεόραση. Ο Τεμπονέρας θα ζει μόνο στη μνήμη όσων μπορούν ακόμη να ακούν και να μιλάνε πέρα από την γλώσσα που μας επιβάλλεται.

Τί λεγόταν πέρσι...

Ακούστε τον Άρη Χατζηστεφάνου στην εκπομπή «20 χρόνια ΣΚΑΪ» να ανασύρει από το αρχείο τραγικά και κωμικά κομμάτια της «έγκυρης δημοσιογραφίας» με θέμα τον Δεκέμβρη του 2008.

3 Δεκεμβρίου 1944: Ο «γηραιότερος blogger» θυμάται

Αναδημοσίευση από το μπλογκ του κυρ Αργύρη

3 Δεκέμβρη 1994. Ιστορική αποφράδα μέρα για το λαό της Αθήνας και κατ΄επέκταση στην ελληνική επικράτεια. Κάποιοι έχουν επιλέξει τον εμφύλιο και με διάφορα προσχήματα μεθοδεύουν την ανάφλεξή του. Μετά από 65 χρόνια είναι καιρός να ακουστούνε αλήθειες και την υποχρέωση αυτή την έχουν αυτοί που ασχολούνται και γράφουν ιστορία. Εμείς που έχουμε υποστεί τον εμφύλιο και βρισκόμαστε στο τέλος της ζωής μας ότι μπορούμε να προσφέρουμε με τη θύμησή μας και θεωρούμε χρήσιμο το εκθέτουμε. Εγώ θα εκθέσω στη γνώμη μουν και εάν κάνω λάθος να με διορθώσετε.

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. 36 χρόνια, η ίδια ιστορία...

Πολυτεχνεία του χτες και του σήμερα

Ακούστε τον Άρη Χατζηστεφάνου να διηγείται «Ιστορίες με ισχυρές δόσεις ποδοσφαίρου, τηλεοπτικών παιχνιδιών, εξεγέρσεων και απογοητεύσεων από το αρχείο του ραδιοφώνου του ΣΚΑΙ για την επέτειο του Πολυτεχνείου».

10 μήνες πριν...

Δεν ξεχνάμε τους νεκρούς της «Δημοκρατίας» τους.

40 χρόνια από την κατάληψη της οδού Piccadilly 144 στο Λονδίνο

Καταληψίες απολαμβάνουν τον ήλιο στην είσοδο της κατάληψης Picaddilly 144. Η νηνεμία πριν την καταιγίδα της καταστολής.

Η «Λονδρέζικη Κομμούνα των Δρόμων» ("London Street Commune") ήταν μια από τις συλλογικότητες που γεννήθηκαν στην Ευρώπη μέσα στο πνεύμα του Μάη του '68. Κύριος στόχος τους ήταν η δράση υπέρ των αστέγων, που εκείνη την εποχή ο αριθμός τους γνώριζε αύξηση στο Λονδίνο.

Στον αριθμό 144 της οδού Piccadilly βρισκόταν ένα τεράστιο, πέτρινο, εγκαταλελειμμένο κτίριο στο οποίο η «Λονδρέζικη Κομμούνα των Δρόμων» προχώρησε σε κατάληψη, προκειμένου να βρουν ένα σπίτι οικογένειες αστέγων, κάτι σύμφωνο με τον αγγλικό νόμο.

Ωστόσο, φαίνεται ότι στην λονδρέζικη αστυνομία δεν άρεσε το... πολιτικό «ποιόν» των καταληψιών.

Μέσα σε δύο μόλις ημέρες από την έναρξη της κατάληψης, είχε εξασφαλιστεί δικαστική εντολή για εκκένωση.

Αυξημένες δυνάμεις μπάτσων περιπολούσαν στους γύρω δρόμους, ενώ τις νύχτες ξαμολούσαν τα γνωστά «σκυλιά» των κατασταλτικών μηχανισμών: συμμορίες «σκινάδων» (skinheads) πολιορκούσαν - ανενόχλητες από την αστυνομία - την κατάληψη, με πέτρες, ρόπαλα και σιδηρολοστούς.

Πάνω από 500 άστεγοι είχαν βρει σπίτι στην κατάληψη, μέσα στις έξι ημέρες που λειτούργησε. Η ομάδα «Hell's Angels» βοήθησε την κατάληψη περιοδεύοντας και συλλέγοντας χρήματα στα κράνη τους. Παρ' όλ' αυτά, μπάτσοι και νεοναζί έκαναν την κατάσταση αφόρητη. Οι περισσότεροι άστεγοι αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν πριν την εισβολή των δυνάμεων καταστολής. Την άμυνα της κατάληψης ανέλαβαν οι Hell's Angels και άλλοι αποφασισμένοι νεολαίοι.

Τα ξημερώματα της 21ης Σεπτεμβρίου, 200 μπάτσοι εισέβαλαν βίαια στον χώρο. Οι υπερασπιστές, αποκαμωμένοι από τις επίμονες, ολονύχτιες επιθέσεις των νεοναζί, δεν προέβαλαν αντίσταση. Τα μόνα «όπλα» που βρέθηκαν μέσα στην κατάληψη ήταν... λαστιχένιες μπάλες (που τις γέμιζαν με νερό και τις πετούσαν).

Οι καταληψίες υποχώρησαν σε μια άλλη, κοντινή κατάληψη, της Endell Street, που εκκενώθηκε ακόμα πιο βίαια, ύστερα από λίγο.

Μέσα από το κίνημα αυτών των πολύτιμων, όπως αποδείχθηκε, καταλήψεων, δημιουργήθηκαν αργότερα «νόμιμες», αδειοδοτημένες οργανώσεις, που προχωρούσαν στον εντοπισμό και την κατάληψη εγκαταλελειμμένων κτιρίων για να τις αποδώσουν σε οικογένειες που δεν είχαν σπίτι.

Πηγές:

• Κείμενα στα αγγλικά με αφηγήσεις από καταληψίες της «144 Piccadilly» [1], [2]
• Η «κουτσή» τότε είδηση του BBC για την εκκένωση, στα αγγλικά, [εδώ].