Και τώρα... πολεμάμε.

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι.

Στιγμές που προσπαθώ να καταλάβω για ποιών θεών τις βουλές υπάρχω, και σε ποιόν πόλεμο πολεμώ. Την σκακιέρα της δικής μου της ζωής, την έχω μάθει. Έχω σεργιανίσει όλα τα λευκά και τα μαύρα κουτιά που μου αναλογούν, και έχω γνωριστεί με όλες τις φιλικές και εχθρικές φιγούρες αυτού του παιχνιδιού. Το παιχνίδι που λέγεται ζωή καλώς η κακώς το έμαθα. Ξέρω να παίζω.

Αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω είναι ο λόγος για τον οποίο παίζω, με άλλα λόγια αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο αναπνέω.

Ελπίζω να μην παρεξηγήθηκα...

Δεν είμαι αυτοκτονικός τύπος, και αυτό το κείμενο δεν μιλάει για αυτοκτονία, αλλού θέλω να καταλήξω. Ωραία η ζωή, ωραίες και η ανάσες, αλλά θεωρώ ότι θα ήταν πιο όμορφο, άμα όλα αυτά τα χρόνια στην καμπούρα μας, και όλες αυτές τις ανάσες, συνόδευε κάποιος σκοπός, κάποιος λόγος ύπαρξης βρε αδερφέ. Κάτι για το οποίο αξίζει να ζεις, ή και να πεθάνεις ακόμα, (άμα υπάρξει θέμα).

Αναλογιζόμενος τα παραπάνω, και μετρώντας τις ανάσες που έχω ξοδέψει μέχρι σήμερα άνευ λόγου και αιτίας, σχεδιάζω και εγώ λοιπόν με τα υλικά της φαντασίας μου, την σημαία μου, και ίσως την δική μου πατρίδα. Σε αυτό το σημείο μάλλον θα σας ξαφνιάσω λίγο. Κοπανιέμαι τόσες περίπου έναν μήνα για την Γάζα, και για το ΔΝΤ πάνω στον υπολογιστή μου και στο αρχείο, και μετά από τόσο κόπο καταλήγω... να σας πω πόσο μου λείπει η Μαμά μου, (αξιολύπητο ε;)

Και όμως. Ο λόγος να παλεύει κάποιος για τους ανθρώπους της Γάζας, είναι από αλληλεγγύη, και όχι από Φιλανθρωπία. Το παιδί που θα πεθάνει στην Γάζα από κάποια σφαίρα κάποιου στρατιώτη, έχει κάποια Μάνα να το κλάψει. Εάν είναι ορφανό, τότε έχει θρηνήσει είδη τους αγαπημένους του.

Ανασφάλεια και απώλεια. Χαμός. Θάνατος. Θα ήταν τόσο εύκολο αυτή η συμφορά να χτυπούσε και την δική μας πόρτα, αρκεί μονάχα ένας τρελός Αυτοκρατορίσκος με Τραπεζικά κονδύλια, (σαν τα 28 δις που δώσαμε στις τράπεζες και ακόμα τα κλαίμε), να αποφάσιζε ότι ο Θεός τον διέταξε να καθαρίσει το τόπο από τους άπιστους. Για να μην πάρει η αναφορά μου περί θεού ισλαμοφοβικές διαστάσεις την λέξη θεός μπορείτε να την αντικαταστήσετε με άλλες λέξεις όπως στρατός, σημαία, γραβάτα, ή τηλεόραση. 'ετσι και αλλιώς, όλα αυτά έχουν μια τάση να τα μπερδεύουν τον τελευταίο καιρό.

Απο την άλλη είναι και η κρίση. Ναι. Δεν θα διαφωνήσω. Τα πράγματα είναι σκούρα και άραχνα. Το ΔΝΤ όσες οικονομίες έχει αναλάβει μέχρι σήμερα τις έχει ξεπαστρέψει. Θα μπορούσα στο σημερινό κείμενο να βρίζω τους πολιτικούς, ή του διεφθαρμένους αστυνομικούς, ή ακόμα και τους δημοσιογράφους, που καταλήξανε και αυτοί διανοούμενες πόρνες. Θα μπορούσα να έριχνα αφορισμούς στο ΔΝΤ, και να καλούσα σε αγώνα με τον κλασσικό τρόπο, (Κλαίω και φωνάζω και περιμένω να αλλάξει ο κόσμος με την κλάψα μου). 

Δεν έπιασα το πληκτρολόγιο μου με τέτοιες προθέσεις. Μια φράση έχω μονάχα να πω και λάβετε την όπως θέλετε... “Τώρα πολεμάμε.”

Πολεμάμε, γιατί αφού δεν έχουμε τίποτα άλλο που να μπορούμε να σώσουμε, ας προσπαθήσουμε να σώσουμε την αξιοπρέπεια μας. Γιατί αφού πιάσαμε πάτο, έχουμε την ευκαιρία να πάρουμε φόρα για να ξαναβγούμε στην επιφάνεια. Πάνω από όλα το κάνουμε, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Όλους μας έχει γεννήσει μια μάνα, και όλοι είμαστε υπόλογοι για τον κόσμο που θα αφήσουμε στα παιδιά μας. Όλοι έχουμε ανθρώπους αγαπημένους δίπλα μας που δεν θέλουμε να τους βλέπουμε να τυρανιούνται, και όλοι κάποια στιγμή θα έχουμε ένα άνθρωπο στο πλευρό μας, τον οποίο θα χρειαστεί να υπερασπιστούμε.

Γι αυτό πολεμάμε... και γι αυτό πολεμάμε παρέα.

Γιατί τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας.

Με εκτίμηση.

Χρήστος.

Υ.Γ.Χρόνια πολλά στις Μητέρες.

Φάντασμα των Εξαρχείων (ExarchiasGhost@gmail.com)