Είμαστε έτοιμοι να σκοτώσουμε, να κάψουμε και να φυλακίσουμε, ακόμα και τα ίδια μας τα παιδιά, μόνο και μόνο για να μην θιχτεί η σοβαροφάνεια μας. Αυτή η σοβαροφάνεια λοιπόν είναι που μας κάνει πουριτανούς, και αυτός ο πουριτανισμός, είναι το σοβαρό μας έγκλημα απέναντι στην κοινωνία, και φυσικά απέναντι στα παιδιά μας.
Από την στιγμή που ένας πουριτανός πιάνει στα χέρια του μια βίβλο, και ξεκινάει τους αφορισμούς, εκείνη ακριβώς την στιγμή ένας μισθοφόρος πιάνει το όπλο του για να σκοτώσει αθώους. Εκείνη την στιγμή ένας έμπορος ναρκωτικών παίρνει το βαλιτσάκι του και ξεκινάει να πουλήσει ναρκωτικά στα παιδιά μας. Εκείνη την στιγμή... συμβαίνουν όλα όσα φοβάστε να αντικρίσετε κατάματα. Ο Πουριτανισμός και η δυστυχία περπατάνε χέρι χέρι.
Το χαλί μας, (και το χάλι μας), τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, είναι εκ πρώτης όψεως οι φυλακές. Ας πετάξουμε λοιπόν για λίγο αυτό το βρωμερό χαλί, για να δούμε τι ακριβώς έχουμε κρύψει από κάτω:
1)Ναρκωτικά: Επειδή δεν είχαμε το θάρρος, ή το ήθος να αντιμετωπίσουμε τους μεγαλεμπόρους, αποφασίσαμε να χτυπήσουμε τα θύματα, αφού ήταν πιο εύκολοι, αλλά και πιο ενοχλητικοί στόχοι. Όταν μιλάμε για τους χρήστες μιλάμε με 2 τρόπους, ανάλογα ποιο ψέμα μας, σκοπεύουμε να προσκυνήσουμε κάθε φορά. Τους αποκαλούμε σε ουδέτερο γένος (Πρεζόνια, Τζανκια, ζώα, σκουπίδια) όταν θέλουμε να εξουδετερώσουμε την ύπαρξή τους τόσο πολύ που να μην φαίνονται καν... αλλά όταν θέλουμε να τρομάξουμε, αλλάζουμε το τροπάριο.
Όταν θέλουμε να τρομοκρατηθούμε, και να τρομοκρατήσουμε τους άλλους και να δείξουμε τους χρήστες ως απειλή για τα όσα πρεσβεύει το ψέμα μας, τότε χρησιμοποιούμε μεγαλόστομες και τρομερές εκφράσεις. Τους ονομάζουμε εμπόρους, συμμορίτες, μαφιόζους, οργανωμένο έγκλημα και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί, και όλος αυτός ο Βερμπαλισμός, επειδή φοβόμαστε να παραδεχθούμε ανοιχτά ότι οι χρήστες ναρκωτικών είναι απλά θύματα μιας αρρώστιας, που επιδέχεται θεραπείας. Φυσικά η θεραπεία της αρρώστιας αυτής χρειάζεται κάτι απαραίτητο... ανθρωπιά.
Δυστυχώς η ανθρωπιά δεν είναι προσόν των γραβατοφόρων που εκπροσωπούν τον λαό, και έτσι η κρατική πρόνοια, αποφάσισε ότι η καλύτερη θεραπεία για τα ναρκωτικά, (αλλά και για την υπεράσπιση της ψευτιάς μας), είναι η φυλακή. Η φυλακή αποτελεί ένα είδος μαγικής λύσης για κάθε μας πρόβλημα, κάτι σαν την πράσινη ανάπτυξη. Το μαγικό της φυλακής είναι ότι έχει μεγάλους τοίχους, και έτσι δεν μπορούμε να δούμε τι γίνετε μέσα, και έτσι ισχύει το ρητό ότι, “όταν δεν φαίνεται το πρόβλημα, δεν υπάρχει πρόβλημα”, (η μέθοδος είναι δοκιμασμένη με την υποστήριξη των ΜΜΕ και μέχρι σήμερα έχει λύσει πολλά προβλήματα, που θα αναφέρω παρακάτω).
2)Άστεγοι: είτε το θέλουμε είτε όχι κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν άστεγοι, και ότι το θέμα της στέγης πρέπει να λυθεί, και να λυθεί εδώ και τώρα, με την βοήθεια όλων. Η δίκαιη πολιτισμένη και δημοκρατική κοινωνία που φτιάξαμε, έχει ποδοπατήσει είδη αρκετούς, ανθρώπους, με αποτέλεσμα να χάσουν το δικαίωμά τους για μια στέγη. Βέβαια η σοφή μας κοινωνία, αποφάσισε να και πάλι να λύσει το πρόβλημα, και έτσι αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους αστέγους... ως άρρωστους, και για να γίνω ακόμα πιο σαφής, αποφάσισε να τους αντιμετωπίσει ως λεπρούς. Η μεθοδολογία της επίλυσης αυτού του προβλήματος είναι απλή, “ας υπάρχουν, αλλά να τους κρύβουμε για να μην ενοχλούν”.
Φυσικά αυτή η ιδιότυπη ασθένεια έχει προσβάλει και εμάς. Εχει προσβάλει μάλλον την αντίληψη και την φαντασία μας, και δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ότι, το πρόβλημα της στέγης μπορεί να χτυπήσει και την δική μας πόρτα μια μέρα. Φυσικά θα μπορούσαμε να τους κλείσουμε φυλακή, αλλά θα ήταν κραυγαλέα παράλογο να κλείσουμε κάποιον φυλακή για δικά μας εγκλήματα, εκτός αυτού... άμα τους δίναμε έστω και με αυτό τον τρόπο στέγη, τότε θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε έτσι λίγη ανθρωπιά, και δεν πρέπει.
Θα σας θέσω σε μερικές γραμμές το πως είναι το να είσαι άστεγος. Όταν είσαι άστεγος δεν έχεις ασφάλεια, αναγκάζεσαι να κοιμάσαι με τον φόβο ότι μπορεί να σου κάνει ζημιά ο κάθε τρελάρας, ο κάθε Ρατσιστής, και κάθε κοινός εγκληματίας, που μπορεί να βρει κάτι που να του αρέσει ώστε να σου στερήσει την ζωή γι αυτό. Εκτός αυτού, δεν έχεις την πολυτέλεια του μπάνιου, αφού δεν διαθέτεις ούτε προσωπικό χώρο, ούτε τρεχούμενο νερό. Επίσης τα πρόχειρα καταλύματα που βρίσκουν δεν είναι καθαρά και τα ρούχα τους, (που επίσης αδυνατούν να πλύνουν), βρωμίζονται. Όλα αυτά μειώνουν τις πιθανότητες να ξαναφτιάξουν την ζωή τους αυτοί οι άνθρωποι. Εάν θέλετε να πάρετε μια γεύση κάντε ένα πείραμα. Για μερικές μέρες μην πλυθείτε, μην πλύνετε τα ρούχα σας, ρίξτε σκόνες και βρομιές στο κρεβάτι σας, και κοιμηθείτε με τα ρούχα, και μετά από όλα αυτά προσπαθήστε να συνεχίσετε την ζωή σας. Εάν το κάνετε μην διστάσετε να μοιραστείτε και με εμένα την εμπειρία σας.
3)Μετανάστες: Φυσικά κάτω απο το χαλί υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων, που τους θεωρούμε πρώτη προτεραιότητα, και ξοδευόμαστε, και δουλεύουμε σκληρά για την διευθέτηση του προβλήματος αυτού. Διαμαρτυρόμαστε, θεσπίζουμε νόμους, κάνουμε αναλύσεις, επιτροπές, συμβούλια, αγοράζουμε ειδικό εξοπλισμό, χτίζουμε ειδικές πρασινοαναπτυξιακές φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, και ψάχνουμε την λύση αυτού του προβλήματος με δερματοσκόπια, μελέτες DNA, και θερμικά σκάνερ... ενώ κάπου στο βάθος ακούγοντε όλο και πιο δυνατά κάτι εμβατήρια σαν αυτά που ακούγονταν στην γερμανία του 1935.
Την μετανάστευση και τους μετανάστες τους θεωρούμε, κάτι ανάμεσα αρρώστιας, ανθρωπιστικού προβλήματος αναγκαστικής επίλυσης, και κοινού εγκλήματος, και μέσα στο μόλωχ του παραλογισμού μας, κάνουμε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ Τρομολαγνίας, Ρατσισμού, και Ιατρομανίας, έχοντας μπερδέψει τα πάντα με τα πάντα, μόνο και μόνο επειδή κάποιος δεν μοιάζει με την Trendy καρικατούρα που βλέπουμε στον καθρέπτη.
Για κλείσω το σημερινό μου ταξίδι σας κάνω μια σύντομη περίληψη ώστε να εμπεδώσουμε κάποια πράγματα.
Κατω απο το χαλί βρίσκουμε:
1)Τους χρήστες ναρκωτικών που ενώ ο ιατρικός κόσμος τους θεώρει ασθενείς, εμείς θέλουμε να τους θεωρούμε εγκληματίες, και να του κλείνουμε στις φυλακές.
2)Τους αστέγους που αντί για ποδοπατημένους από την δικιά μας απληστία ανθρώπους, τους θεωρούμε αρρώστους (λεπρούς) προκειμένου να μην πλησιάζουμε, και χρειάστει να αντικρίσουμε την κατάντια της κοινωνιας που φτιάξαμε.
3)Τους Μετανάστες που το κεντρικότερο έγκλημα που έχουν διαπράξει, είναι ότι θέλουν να ζήσουν, αγνοώντας βέβαια ότι και εμείς υπήρξαμε μετανάστες, και 7 εκ Έλληνες ζούν και εργάζονται στην φιλοξενία άλλων κρατών.
... όλα αυτά έχωντας όλοι μας ξεχάσει τελείως την πρώτο και ποιο σημαντικό άρθρο της οικομενικής διακύρηξης των Ηνωμένων Εθνών που συντάχτηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1948, και αναφέρει:
“'Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.”
Βέβαια βρίσκουμε και αλλά... αλλά αυτά τα κρύβουμε πίσω από ωραίες λέξεις.
Τα σέβη μου.
Φάντασμα των Εξαρχείων (ExarchiasGhost@gmail.com)
Για το:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου