Αγαπητοί μου αναγνώστες.
Ένα γνωμικό λέει ότι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσεις τον εαυτό σου, είναι το να μελετήσεις τους άλλους. Μπορεί να συμβεί αυτό και με μια κοινωνία; Μα πάνω από όλα... μπορούμε να μελετήσουμε την οικονομική κρίση με αυτό τον τρόπο;
Αυτό το ερώτημα όπως φαίνεται απασχόλησε τον κο Άρη Χατζηστεφάνου, (του οποίου είμαι φανατικός ακροατής),όταν αποφάσισε να γράψει την νεκρολογία ενός Τίγρη, και πιο συγκεκριμένα του περίφημου Ιρλανδικού Τίγρη.
Επηρεασμένος και εγώ, αποφάσισα να το συνεχίσω το θέμα λίγο πιο μακρυά, και να προσπαθήσω να δω την σχέση Δυστυχίας και Χρήματος, μέσα στα όρια της σωτήριας για την ευαίσθητη οικονομία μας, Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αφού πιούμε λοιπόν το Τσαγάκι μας συζητώντας για την Ανεργία στην Μεγάλη Βρετανία. Θα αγοράσουμε μερικά όπλα για να μπορέσουμε, να τσιμπήσουμε και κανένα δανειάκι ως δώρο, και αφού αποκτήσουμε την Πιστωτική μας, θα κάνουμε και μια προσπάθεια να ξεπληρώσουμε.
Όλα αυτά νοερά βέβαια, προκειμένου να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το πόσο νοερός κατά βάθος είναι ο θεσμός του χρήματος. Με την υπενθύμιση βέβαια ότι η ανθρώπινη δυστυχία δεν είναι καθόλου μα καθόλου νοερή.
Μια απλουστευμένη ανάλυση της Ευρωπαϊκής Οικονομίας.
Η Ευρωπαϊκή οικονομία, όπως και η παγκόσμια στηρίζεται σε 3 κολώνες, 3 γενναίους φύλακες του ένδοξου οικονομικού μας συστήματος, τις Τράπεζες, τις Πολυεθνικές, και την Παραοικονομία, (η οποία αναλαμβάνει τις λίγο πιο λεπτές υποθέσεις), και όλα αυτά υπό το πρίσμα... της πράσινης ανάπτυξης, και της ελεύθερης οικονομίας.
Τράπεζες: Το πιο φοβερό ανέκδοτο του καπιταλιστικού συστήματος. Εξίσου κουφό και παράλογο με την ιδέα, του να εμπορεύεσαι νομίσματα. Τα νομίσματα έχουν μερικά χαρακτηριστικά που τα κάνουν ακατάλληλα ως εμπορεύματα. Τα χρήματα πχ έχουν συγκεκριμένη αξία, η οποία είναι ονομαστική, δεν φυτρώνουν σε δέντρα, και πάνω από όλα δεν τρώγονται.
Παρόλαυτα χρησιμοποιούνται ως εμπορεύματα, και ο έμπορος που τα πουλάει(;), δεν είναι άλλος, από τις πολύτιμες για την ευαίσθητη οικονομία μας Τράπεζες.
Όπως θα προσέξατε ανάφερα παραπάνω ότι έχουν συγκεκριμένη αξία. Εννοείται ότι γνωρίζω τον πληθωρισμό, άλλα δεν ξέρω άμα κάποιος από εσάς δοκίμασε να πουλήσει δεκάευρο για 11 Ευρώ, (κάτι μου λέει ότι δεν θα είχε και πολύ επιτυχία).
Αυτό που δημιούργησε τις τράπεζες,ήταν η αναγκαιότητα, ο έχων κέρδος να εξασφαλίσει μεγαλύτερο, και όπως είναι λογικό, το οικονομικό σύστημα της Ενωμένης Ευρώπης και του Ενωμένου Πλανήτη, δεν θα μπορούσε να αγνοήσει το ιερό καθήκον της διαφύλαξης του κέρδους.
Στο εμπόριο, για να μπορέσουμε να βγάλουμε κέρδος πρέπει να πουλήσουμε ποιο ακριβά αυτό που αγοράζουμε, έτσι και η τράπεζες έχουν την δυνατότητα να αυξάνουν την αξία του εμπορεύματος (χρήματος) με τον δανεισμό, και φυσικά τον τόκο, καλό δεν ακούγετε; Και όμως... υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι. Όταν αυξάνεις συνεχώς με τόκους και επιτόκια, άμα το παρακάνεις, τότε, το χρέος ξεπερνάει το υπαρκτό κεφάλαιο της αγοράς.
Η συνέπεια αυτού του φαινομένου, που δεν πρόκειται να συμβεί στο μέλλον, άλλα έχει συμβεί εδώ και πολλά πολλά χρόνια, είναι ότι και να θελήσουν οι δανειολήπτες κάποια στιγμή να ξεχρεώσουν τα χρέη τους, δεν θα μπορέσουν γιατί το παγκόσμιο χρέος είναι δεκαπλάσιο, του παγκόσμιου κεφαλαίου. Μια άλλη ωραία λεπτομέρεια είναι ότι οι Τράπεζες, εν όψη οικονομικής κρίσης, ζήτησαν ενισχύσεις, για να μην ξεμείνουν απο ρευστότητα, οπότε έχουμε την εξής αστεία εικόνα. Τα κράτη όταν έχουν πρόβλημα δανείζονται από τις τράπεζες, οι Τράπεζες πάλι όταν έχουν πρόβλημα δανείζονται από το Κράτος.
Το κράτος αντί για τόκους εισπράττει μερίδιο από τα κέρδη, αφού πάγια τακτική του κράτους στις ενισχύσεις να αγοράζει μερίδιο. Οι Τράπεζες όμως όταν δανείζουν στο Κράτος εισπράττουν τόκους. Έτσι το Κράτος σε πολλές των περιπτώσεων βγαίνει χαμένο, ενώ η Τράπεζα δεν βγαίνει ποτέ χαμένη. Αλλά φυσικά το Κράτος δεν φοβάται τις ζημίες αφού πάντα θα έχει την επιλογή της είσπραξης νέων φόρων. Έτσι πάντα θα υπάρχει πάντα ο φαύλος κύκλος του συνεχή δανεισμού με τις συνέπειες του φόρου και του τόκου, στις πλάτες μας, αλλά αφού έτσι επιβιώνει το οικονομικό μας σύστημα, εμείς γιατί να διαφωνίσουμε;
Εταιρίες: Ενώ οι Τράπεζες ασχολούνται με το μέσο ανταλλαγής, για το αντίκρυσμα του χρήματος την σκυτάλη αναλαμβάνουν οι Εταιρίες, και ποιο συγκεκριμένα οι Πολυεθνικές. Ποιο συγκεκριμένα οι Εταιρίες είναι αυτές που θα αναλάβουν την αγορά των οικονομικών αγαθών, και θα φροντίσουν φυσικά για την αύξηση της αξίας τους με σκοπό το κέρδος. Πιο συγκεκριμένα ο κανόνας της αγοράς περιλαμβάνει 2 κανόνες για την σωστή λειτουργία της αγοράς.
1)Την χρυσή αντίστροφη αναλογία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης.
2)Το ανταγωνισμό για την διατήρηση των τιμών και της ποιότητας σε καλά επίπεδα.
Οπότε πριν πιάσουμε τον πληθωρισμό ας μιλήσουμε και λίγο για Καρτέλ. Για να κατανοήσουμε καλύτερα τι εστί καρτέλ, θα χρειαστεί να πιούμε ένα τσαγάκι, και να δώσουμε ένα παράδειγμα ενός πολύ “Fair Trade” μονοπωλίου. Θα σας έδινα κανένα παράδειγμα για Καρτέλ Γάλακτος, αλλά θα προτιμήσω να δώσω ένα ποιο ζουμερό παράδειγμα, έτσι για να ξεφεύγουμε και λίγο από τα καθιερωμένα. Ας Φανταστούμε μια εταιρία, που μαζί με 2-3 ακόμα Εταιρίες πχ ελέγχει (θεωρητικά μιλώντας πάντα) το 80% της παραγωγής καφέ και τσαγιού παγκοσμίως, εάν συνέβαινε αυτό τότε θα είχαμε λογικά ένα άτυπο Καρτέλ, αλλά και ένα σιγουρότατο παράδειγμα, το τι σημαίνει πολυεθνική. Φυσικά ο έλεγχος μεγάλου μεριδίου της αγοράς δεν αποτελεί από μόνος του Καρτέλ, αλλά όσο να είναι, είναι κομματάκι προκλητικό. Ο τρόπος που θα χειριστεί η Εταιρία, (ή η σύμπραξη εταιριών) το μερίδιο αυτό της αγοράς καθορίζει, συνήθως το ήθος της και κατά πόσο καταπατά το νομικό πλαίσιο περί ανταγωνισμού. Αφού μιλάμε και για Ευρωπαϊκή οικονομία θα ήθελα να σας ενημερώσω, ότι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν διορισμένες Επιτροπές Ανταγωνισμού, και φυσικά και η Ελλάδα διαθέτει την Ελληνική Επιτροπή Ανταγωνισμού. Επιτροπή Ανταγωνισμού ονομάζουμε μια ανεξάρτητη αρχή, (Ανεξάρτητη σημαίνει πάρα μα πάρα πολύ δυνατή, που ακόμα και ο Υπουργός Ανάπτυξης να δυσκολεύεται να τα βάλει μαζί της), και με στόχο της, τις μεγάλες εταιρίες (ογκόλιθους) που όπως είναι λογικό δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει το Υπουργείο Ανάπτυξης.
Για να επανέλθουμε, υπάρχουν 2 τρόποι να καταπατήσει κάποιος τους Νόμους περί ανταγωνισμού:
1)Εάν η υποθετική αυτή Εταιρία εκμεταλλευόταν την θέση της στην αγορά για να πνίξει τους Ανταγωνιστές, (προκλητικές τιμές, Εμπάργκο κτλ) ή κερδοσκοπούσε ως μονοπώλιο εις βάρος των καταναλωτών, τότε θα περνούσε σε αυτό που ονομάζουμε σε κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης.
2)Εάν όμως αυτή η Εταιρία έκανε σύμπραξη με τις αντίστοιχης δύναμης εταιρίες, για τους ίδιους λόγους... τότε θα σχημάτιζε Καρτέλ.
Και όταν υπάρχει καρτέλ πιάνει δουλειά η επιτροπή ανταγωνισμού πιάνει δουλειά. Εάν όμως για κάποιο λόγω η Επιτροπή Ανταγωνισμού δεν έκανε σωστά την δουλειά της, τότε θα υπήρχαν συνέπειες...
Ουσιαστικά οι Ανταγωνιστές θα καταστρέφονταν και αυτό θα δημιουργούσε λουκέτα, και ανεργία. Και φυσικά αυτός που μονοπωλεί ένα προϊόν, μπορεί
να παίζει με την ποιότητα και την τιμή εις βάρος των καταναλωτών. Ευτυχώς βέβαια που μας προστατεύει η επιτροπή Ανταγωνισμού...
Παραοικονομία: ονομάζουμε την παράνομη κερδοφορία, από φοροδιαφυγή μέχρι και οργανωμένο έγκλημα (Μαφία). Οι δραστηριότητες της παραοικονομίας που στηρίζουν το Οικονομικό σύστημα είναι πολλές και διάφορες. Μαύρη αγορά που εμπορεύεται από όπλα και ναρκωτικά μέχρι ανθρώπινες Ψυχές. Παρακρατικοί Βραχίονες, που φροντίζουν όσα δεν μπορούν να κανονίσουν οι Εταιρίες με τα νόμιμα μέσα, και Τράπεζες όπως και άλλα ευγενή ιδρύματα που κανονίζουν την μπουγάδα (το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος).
Τον τελευταίο καιρό έχουμε μια τάση να συζητάμε για την Ελλάδα και για το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει εισέλθει. Πολιτικοί αναλυτές και οικονομολόγοι μιλάνε γι αυτό, και εμείς κοιτάμε τρομαγμένοι την Οθόνη. Μας λένε για επιτροπές, δείκτες, Ελλείμματα, Ομόλογα, και επιθέσεις κερδοσκόπων, νοιώθουμε το βάρος της ευθύνης να μας βαραίνει...
Για να διώξω λοιπόν από πάνω σας το βάρος αυτό, θα προσπαθήσω να σας δώσω μια εικόνα της υπόλοιπης Ευρώπης, για να δούμε πόσο σημαντικό πρόβλημα είμαστε στην ΕΕ.
Την στιγμή που οι Έλληνες βιομήχανοι προετοιμάζουν το έδαφος για να υποδεχτούμε την εθνική ομοψυχία μιας οικονομικής κρίσης, οι Γερμανοί ομόλογοι τους προσπαθούν να εξηγήσουν για ποιο λόγο βιάστηκαν να μειώσουν τις αποδοχές των εργαζομένων. Οι Γερμανοί αποφασίσανε να γίνουν λίγο πιο μετρημένοι στα έξοδα τους, και με αυτό τον τρόπο, ελαττώθηκε η λυτρωτική ροή χρήματος που τρέφει την Ευρώπη. Την ίδια στιγμή που οι Πορτογάλοι, εν καιρό οικονομικής κρίση καταφέρανε να διδάξουν πως λειτουργεί μια δημοκρατία, και οι Υπουργοί οικονομίας, με την σειρά τους προσπαθούν να εξηγήσουν για ποιο λόγο βιάστηκαν να δώσουν τόσα λεφτά στις τράπεζες. Οι Ιρλανδοί αυτή την στιγμή είναι ακόμα απασχολημένοι με την κηδεία της Ιρλανδικής Τίγρης που μας άφησε χρόνια, ενώ οι Άγγλοι βαλθήκανε να μας πείσουν ότι ακόμα μια φορά είχαν δίκιο, και σώθηκαν από την ανεργία. Οι Ιταλοί κατανοούν τι ψήφισαν και περιμένουν τα χειρότερα, ενώ οι Γάλλοι εξηγούν στους υπολοίπους ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα, και φυσικά όλοι μαζί αρχίσανε να μιλάνε, για τρομοκράτες και υπερπαράνομους λαθρομετανάστες, σαν αυτά που συζητιόντουσαν το 1935 στην Γερμανία του μεσοπολέμου.... οι Τράπεζες σταμάτησαν να διαφημίζουν τα κέρδη τους. Και οι κερδοσκόποι τραγουδάνε...
Ευτυχώς βέβαια που απεργήσαμε... και μετά πήγαμε σε Ταβερνάκια για μάσα ως συμπαράσταση στους... Απεργούς Σερβιτόρους.
Με εκτίμηση.
Χρήστος Άλμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου