Του Νεκρού Ηγεμόνα

Απεβίωσε χτες ένας από την ομάδα των πιό ισχυρών παραγόντων της μηντιοκρατικής ολιγαρχίας.

Ένα απόσπασμα από το μπλογκ «Enemy of the State»:

Ο Λαμπράκης ήταν οι νταβατζήδες, ήταν το μεγάλο αφεντικό μιας μαφιόζικης εταιρίας που ασχολούταν αποκλειστικά με τα δικά της οφέλη, ανάγοντάς τα σε μείζον εθνικό ζήτημα. Ήταν και είναι το προκλητικότερο φαινόμενο προπαγάνδας που γνώρισε η χώρα. Χρησιμοποίησε τα νέα μέσα (και τα παλιά) για να επιβάλει μια συνολική ιδεολογία. Για να επιβάλει ασυνείδητες ιδέες και συμπεριφορές έμμεσα αλλά με πείσμα και μεθοδικότητα Τα χρησιμοποίησε άμεσα για να κατευθύνει, να πιέσει, να εκβιάσει. Ανήγαγε τις δημοσκοπικές του εταιρίες, πρωτοτυπώντας παγκοσμίως, σε μια δημοσκοπική εξουσία που υπερβαίνει και τη πολιτική και την οικονομική και τη δημοσιογραφική. Το καρτέλ του, με μια οριζόντια διασπορά που έφτανε παντού έδινε τις εντολές και εποφελούταν από την εκτέλεσή τους μέσα από μπίζνες που ξεπερνούσαν τα μίντια και ήταν επενδυτικές, διαφημιστικές, συμβουλευτικές, τουριστικές, δικηγορικές, εκπαιδευτικές, καλλιτεχνικές, πολιτιστικές, κατασκευαστικές και άλλες.
[...]

Ενα τέτοιο θάνατο σαν του κυρ Χρήστου θα τον περίμεναν οι κάτοικοι χώρων που δεν έχουν τη ψευδαίσθηση ότι είναι δημοκρατίες για να βγουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν Το κανάλι του σήμερα όλη μέρα μεταδίδει κακόγουστα πλάνα του νεκρού με φόντο την Ελληνική σημαία και πένθιμη μουσική. Είναι προφανές ότι βρίσκονται σε ανατολική δεσποτεία. Αλλά τι μπορεί να γίνει; Να βγουν χιλιάδες κόσμου να το γιορτάσουν; Να καταλάβουν τη Χρήστου Λαδα; Το πλήθος να χορεύει γύρω από το μέγαρο μουσικής που θα έχει παραδοθεί στης φλόγες με το μέγκα να αρνείται να μεταδώσει τα πρώτα πλάνα; Δε νομίζω. Όλοι θα τιμήσουν τον νεκρό σαν να το άξιζε, και παραπάνω. Κάποιοι θα πάρουν τη θέση του και θα μαγευτούν αμέσως από την απόλυτη εξουσία.

Παραθέτω και την πλέον - ίσως - αηδιαστική δήλωση πολιτικού για τον νεκρό μηντιάρχη:

Ο θάνατος του Χρήστου Λαμπράκη σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Επί 53 χρόνια κυριάρχησε στα πολιτικο-εκδοτικά και τα πολιτιστικά πράγματα του τόπου μας. Ήταν ένας κυρίαρχος παράγοντας του δημοσίου βίου και πάντα ένα ευπατρίδης που προέτασε το ενδιαφέρον του για το μέλλον του τόπου, για το μέλλον της δημοκρατικής παράταξης και βέβαια για την εθνική ανταγωνιστικότητα σε όλους τους τομείς, στη γνώση, στην επιστήμη, στην έρευνα, στον πολιτισμό. Όποιος τον συνάντησε γοητεύτηκε, όποιος συμφώνησε ή διαφώνησε μαζί του ήξερε πως έχει απέναντι του έναν άνθρωπο με προσωπικότητα, υπόσταση, με πάθος γι’ αυτό που κάνει.

Τα συμπεράσματα ανήκουν στον καθένα.