Ενώ, για παράδειγμα, στη Σαουδική Αραβία, αν πεις ότι κάτι σου βρωμάει με το καθεστώς, μπορούν με την άνεση του νόμου να σε συλλάβουν και να σε καταδικάσουν με δημόσιο απαγχονισμό, στην Ελλάδα και τις λοιπές ομοειδείς «δυτικές δημοκρατίες» επιστρατεύεται η συνειδησιακή καταστολή της «κοινής γνώμης».
Η τακτική αυτή συνίσταται στην μαζοποίηση, την κατεύθυνση και τον μηδενισμό της συνείδησης του κάθε προσώπου από ένα σύστημα αλληλοδιαπλεκόμενων συμφερόντων, φορέων αλλά και φερεφώνων της εξουσίας. Με άλλα λόγια, μια τακτική μαζικής εμπέδωσης της γνώμης της εξουσίας σε όλες τις συνειδήσεις των υπηκόων, μέσα από ένα πολυδιάστατο δίκτυο, υφασμένο από την δύναμη του συμφέροντος· από τον φόβο, δηλαδή της απώλειας των κεκτημένων.
Ο μηχανισμός είναι απλός· όπως με τον απλό νόμο της βαρύτητας δομούνται οι περιπλοκότατοι σχηματισμοί της ύλης στο σύμπαν, έτσι και ο νόμος του συμφέροντος δομεί περιπλοκότατους και γκρίζους σχηματισμούς εξουσίας: όλοι εναντίον όλων και, ταυτόχρονα, μαζί. Ο πολιτικός πληρώνει τον δημοσιογράφο για να προβληθεί· ο επιχειρηματίας πληρώνει τον δημοσιογράφο για να πιέσει τους πολιτικούς προς όφελος των κερδών του· ο μαφιόζος πληρώνει τον αστυνομικό για να κάνει ανενόχλητα τις δουλειές του· ο επιχειρηματίας πληρώνει τον πολιτικό για να πάρει αποφάσεις ωφέλιμες για τα κέρδη του· ο μαφιόζος πληρώνει τον πολιτικό για να έχει χρήσιμες διασυνδέσεις· ο δημοσιογράφος αβαντάρει τον πολιτικό για να μπορεί να τον εκβιάσει αργότερα· ο πολιτικός διαρρέει στον δημοσιογράφο «ράμματα για τη γούνα» του επιχειρηματία για να τον κοντρολάρει· ο επιχειρηματίας βασίζεται στον πολιτικό για να αντιμετωπίσει την όποια αντίσταση στα κερδοσκοπικά του σχέδια· ο δημοσιογράφος στρέφεται ενάντια σε όποιον αντιτάσσεται στο υπόλοιπο σύστημα που στηρίζει και τον ίδιο· ο πολιτικός ελέγχει τον αστυνομικό προκειμένου να σβήσει κάθε αντίσταση στην κερδοσκοπία του καρτέλ επιχειρηματιών και μαφιόζων· ο δημοσιογράφος καλύπτει αυτήν την καταστολή με παραπληροφόρηση· ο αστυνομικός χρησιμοποιεί τον μαφιόζο στην καταστολή· ο μικροεπιχειρηματίας πάει με τα νερά του καρτέλ για να εξασφαλίσει κι αυτός λίγο περισσότερα κέρδη· ο εργαζόμενος μπαίνει στο σύστημα ρουφιανιάς και αλληλοκάλυψης για να διατηρήσει μεμονωμένα τα υλικά αγαθά που του έχουν μάθει ότι είναι το νόημα της ζωής του· ο δημοσιογράφος κατευθύνει εύκολα τον εργαζόμενο-καταναλωτή στο να καταδικάσει κάθε αντίσταση στο υπάρχον σύστημα, για να μη χάσει ό,τι γυαλιστερές χάντρες του έχουν πετάξει.
Τα παραπάνω αποτελούν μόνο μια πολύ γενικευμένη εικόνα των σχέσεων μέσα στο σύστημα εξουσίας, που φυσικά είναι πολύ πιό περίπλοκες και περιλαμβάνουν πολλούς άλλους ρόλους και πολλές άλλες σχέσεις εξάρτησης. Όλα όμως βασισμένα στο συμφέρον. Την ιδιοτέλεια. Το «εγώ έχω». Αυτή την ιδιοτέλεια, η οποία τελικά είναι η ουσία της εξουσίας.
Στο θέμα μας, τώρα.
Πρόσφατα, κάποιοι άνθρωποι γιουχάισαν με δυο αυγά τον Πάσχο Μανδραβέλη, σε μια συζήτηση που συμμετείχε, μαζί με τον καθηγητή Νίκο Αλιβιζάτο και τον Ολύμπιο Δαφέρμο. Στην συζήτηση μιλούσαν για την πολιτική βία και η ομάδα που παρενέβη, θέλησε να διαβάσει κάποια κείμενα: επιστολές φυλακισμένων και υπό δίωξη αναρχικών/αντιεξουσιαστών. Οι ακόλουθοι των «προοδευτικών» συζητητών φάνηκε ότι δεν ήθελαν χώρο για μια διαφορετική άποψη στο ζήτημα της πολιτικής βίας. Φωνασκώντας, δεν επέτρεψαν να ακουστεί ούτε λέξη από τα κείμενα. Η ομάδα αποχώρησε ρίχνοντας δυο αυγά αποδοκιμασίας στον Πάσχο Μανδραβέλη.
Σημείωση:
Μετά από προσωπικό διάλογο με αυτόπτη, θέλω να προσθέσω την λεπτομέρεια που μου μετέφερε, ότι οι παρόντες δεν φώναζαν για να μη γίνει η παρέμβαση, αλλά για να καλέσουν τους παρεμβαίνοντες να καθίσουν στη συζήτηση. Μπορεί να μη συμφωνώ με μια πιθανόν εχθρική συμπεριφορά των ατόμων που έκαναν την παρέμβαση, παρ' όλα αυτά, κατ' εμέ πάντα, δεν αλλάζει η ουσία: οι μεν (ομιλητές-«διανοητές») είναι επιφανείς, με άπλετο δικαίωμα λόγου και περίοπτη θέση στους μηχανισμούς προπαγάνδας της «δημοκρατίας»· οι δε (παρεμβάντες) μετέφεραν απόψεις και θέσεις που λογοκρίνονται κατ' εξακολούθηση.
Αυτό φυσικά παρουσιάστηκε με έναν εντελώς διαφορετικό και πολύ βολικό, για τους πολέμιους του ασύλου, τρόπο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ειπώθηκε ότι οι 15... τραμπούκισαν τους 200! Ότι οι ομιλητές έζησαν, λέει, «συνθήκες χούντας»! Λες και ο κ. Μανδραβέλης δεν ακριβοπληρώνεται για να εκθέτει κάθε μέρα τις ιδέες του στα μήντια του ομίλου Αλαφούζου. Ή λες και ο κ. Αλιβιζάτος δεν έχει, όχι ένα, αλλά δύο επίσης ακριβοπληρωμένα βήματα για τις απόψεις του: στο πανεπιστήμιο, ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου και στον ΔΟΛ, ως τακτικός συνεργάτης. Ή ο κ. Δαφέρμος δεν έχει εξαργυρώσει αρκετά το Πολυτεχνείο (όπως και πολλοί άλλοι τότε συναγωνιστές του) ως τακτοποιημένο κρατικό στέλεχος της «δημοκρατίας».
Κάποια στιγμή, του είπαν, τα άτομα που έκαναν την παρέμβαση: «πού ήσουνα εσύ, όταν η αντιτρομοκρατική βασάνιζε παιδιά;» Αυτό ερμηνεύτηκε ως «ασέβεια» προς έναν «αγωνιστή του Πολυτεχνείου». Σ' αυτήν τη φράση και στα δύο αυγά, εξαντλήθηκε όλη η κριτική και το μένος των συναδέλφων του Μανδραβέλη.
Το περίεργο είναι ότι στο indymedia, που τόσο απαξιώνει ο Μανδραβέλης και οι διάφοροι συν αυτώ, εκφράστηκαν πολύ σοβαρά σχόλια, τόσο πάνω σε αυτά που έλεγε, όσο και σχετικά με την αποτελεσματικότητα ή μη της παρέμβασης. Μπορείτε να τα διαβάσετε και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι το «αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» παραμένει τόσο επίκαιρο, όσο και το «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου