Οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Η βία είναι συνυφασμένη με την εξουσία. Η εξουσία γέννησε το κράτος. Και το κράτος είναι ο πιό πιστός υπηρέτης της βίας.

Όπου «κράτος», τοποθετήστε το πλέγμα επιβολής που βιώνουμε καθημερινά. Από την ίδια μας την οικογένεια που μας επιβάλλει να είμαστε κάπως, από τον κοινωνικό περίγυρο, που μας επιβάλλει να συμπεριφερόμαστε κάπως, από το σχολείο που μας επιβάλλει να καλλιεργούμαστε κάπως, από την εργασία που μας επιβάλλει να ζούμε κάπως, από τα ΜΜΕ και τις ποικίλες πηγές ελεγχόμενης «πληροφορίας» που μας επιβάλλουν να σκεφτόμαστε κάπως. Όλα αυτά, αλληλένδετα και συγκοινωνούντα δοχεία, στεγασμένα υπό το κράτος που ενσαρκώνει τα ιδανικά της κυριαρχίας, της εξουσίας και της επιβολής.


Εξουσία σημαίνει ασκώ βία. Γιατί; Για να επιβάλλω σε κάποιον άλλον να συμμορφωθεί με τα δικά μου συμφέροντα. Το κράτος έχει αναγάγει αυτόν τον πόλεμο σε τέχνη. Πέρασαν οι εποχές που για να καθαρίσει το κράτος μια περιοχή που βρισκόταν σε κοινωνικό αναβρασμό έστελνε λεγεώνες. Ύστερα από χιλιετίες συνεχούς παρουσίας των κυριαρχικών κρατών, η πολιτική άσκησης βίας και επιβολής έχει ραφιναριστεί τόσο, που πλέον περνά απαρατήρητη.

Τον τελευταίο χρόνο περίπου έχουν παρουσιαστεί σημάδια έντονης αμφισβήτησης του υπαρκτού κράτους. Η κοινωνία είναι σε αναβρασμό, με την έννοια της αμφισβήτησης του θεσμοθετημένου και της αναζήτησης ενός άλλου εφικτού. Εκατοντάδες χιλιάδες δεν δίστασαν να βγουν στον δρόμο – επί δεκαπέντε ολόκληρες μέρες – τον Δεκέμβρη, οι μισοί δεν ψήφισαν στις ευρωεκλογές και το ένα τρίτο απείχε από τις βουλευτικές. Το internet μεγαλώνει, η επιρροή των ΜΜΕ μικραίνει. Παράλληλα, το τοπίο της κοινωνίας στην χώρα αυτή τη στιγμή είναι εκρηκτικό: Απολύσεις, δουλεία αντί εργασίας, σάπια ΜΜΕ, ανυπαρξία (όποιας) δημοκρατίας. Όσο όλα αυτά κάνουν ένα κομμάτι της κοινωνίας να γίνεται απρόβλεπτο – υπό την έννοια ότι δεν εντάσσεται σε παραδοσιακές φόρμες σκέψης – τόσο οι, σχεδόν αυτόματοι πια, μηχανισμοί εξουσίας ενεργοποιούνται. Γι' αυτούς η πιό συμφέρουσα λύση είναι να προχωρήσουν σε μικρές, ελεγχόμενες εκρήξεις όπως οι πυροτεχνουργοί. Δεν συμφέρει να συνεχίσει να εξαπλώνεται άλλο το κύμα αμφισβήτησης.

Για να γίνει αυτό επιτυχημένα πρέπει να βγουν εκτός κοινωνικοπολιτικής μάχης τα πιό καθαρά και ανεξάρτητα κομμάτια: ο ευρύτερος αντισυστημικός, ριζοσπαστικός, ελευθεριακός χώρος. Το κράτος, διά των μέσων χειραγώγησης, πείθει την κοινή γνώμη να ταυτίσει τους όρους αντιεξουσιαστής/αναρχικός και τρομοκράτης. Η πειθώ αυτή χρειάζεται άλλοθι για να λειτουργήσει. Και το άλλοθι έρχεται: το προκαλεί ο εξουσιαστικός μηχανισμός και το πραγματοποιούν οι χρήσιμοι ηλίθιοι.

Γιατί πρέπει να είναι ηλίθιος κάποιος για να μη δει ότι οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί το περίμεναν πώς και τί αυτό το «χτύπημα». Ο νέος υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» πάσχιζε από την πρώτη μέρα να προκαλέσει αντιδράσεις, συνεχίζοντας στη γραμμή που χάραξε ο προκάτοχός του. Δεν τα κατάφεραν στα Εξάρχεια. Δεν τα κατάφεραν σε κινητοποιήσεις, παρά τις προσπάθειές τους. Ωστόσο, συνέχιζε να το παλεύει. Μετά την επικήρυξη των «ληστών με τα μαύρα», το πέτυχε. Μια ομάδα δήθεν «επαναστατών», που έχει προκαλέσει άφθονο γέλιο στο παρελθόν με αστείες προκηρύξεις, γραμμένες στο πόδι σε κάποιο διάλειμμα ανάμεσα σε 1^st person shooter και ταινία του Σηγκάλ, χτύπησε.
Το κράτος άρχισε αμέσως την δουλειά του: ρητορική άγριας δύσης («δεν θα τους περάσει» - Χρυσοχοΐδης), απειλές προς τον ελευθεριακό και ριζοσπαστικό χώρο («ηθικοί αυτουργοί» - Καρατζαφέρης), ταύτιση των οργάνων καταστολής με απλούς εργαζόμενους («παιδιά των 700€»), ισοπέδωση των δεδομένων κινδύνων που αντιμετωπίζει ένας αστυνομικός με την δολοφονία ενός μαθητή από κρατικό όργανο της τάξης (!).

Ο ηθικός αυτουργός ενός εγκλήματος είναι αυτός που ωφελείται. Ποιός ωφελείται από τέτοια «χτυπήματα»; Το τρομο-κράτος της καταστολής, φυσικά: οι πολιτικοί υπάλληλοι των κεφαλαιούχων που θέλουν μια κοινωνία μαντρωμένη, φοβισμένη και υπάκουη. Αδύναμη να αντιδράσει σε ό,τι κι αν επιβληθεί. Είτε αυτό είναι κάμερες, είτε παρακολούθηση επικοινωνιών, είτε ονομαστικοποίηση καρτοκινητών, είτε βάσεις δεδομένων DNA.

Αυτοί λοιπόν είναι οι «ηθικοί αυτουργοί». Γιατί, «όταν αφαιρέσεις το αδύνατον, αυτό που μένει, όσο απίθανο κι αν φαίνεται, είναι η αλήθεια».

Επομένως, η πιό απλή αντιμετώπιση του «φαινομένου» θα ήταν απλά να μαζέψουν τα κρατικά και παρακρατικά σκυλιά τους. Αλλά δεν θα το κάνουν.

Όχι πριν τους ξεφορτωθούμε.