«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος»

Με εύηχα συνθήματα, πριν και μετά τις εκλογές, ανέλαβε την κυβέρνηση της χώρας η κυβέρνηση των σοσιαλιστών αντιεξουσιαστών. «Μηδενική ανοχή στην λαθρομετανάστευση», δήλωνε ο Γ. Α. Π. προεκλογικά· «θα παταχθεί κάθε εστία ανομίας» δηλώνει ο υφυπουργός Προ. Πο. για το συνεχιζόμενο πογκρόμ στα Εξάρχεια.

Ο νόμος προωθείται πάντοτε από την εξουσία ως αγαθό με αυταξία. Αποσιωπάται η πραγματική του ιδιότητα ως εργαλείο, ενώ οι έχοντες την εξουσία μόνο ως τέτοιο τον χρησιμοποιούν, προκειμένου να διασφαλίσουν συμφέροντα, καρέκλες και κεφάλαια. Κάθε αυταρχική πράξη καλύπτεται πίσω από το προσωπείο του νόμου, τον οποίο οι ίδιοι πλάθουν κατά το δοκούν.

Έτσι, ο πολίτης, κάτω από τα διανοητικά δεσμά των μέσων προπαγάνδας που ανήκουν στο ευρύτερο πλέγμα της εξουσίας, πείθεται ότι ο «παράνομος» πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της παρανομίας του. Ως παράνομος, βέβαια, βαφτίζεται όποιος συμφέρει τους άρχοντες κατά καιρόν. Π.χ. για τους ίδιους αυτούς που λεηλατούν δημόσια περιουσία ή που καταληστεύουν τους πολίτες με υπερκέρδη, οι νόμοι είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε να διασφαλίζουν την ατιμωρησία τους. Αντίθετα, οι νόμοι είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε οι άνθρωποι που φτάνουν στις χώρες μας, επιζητώντας απλά να ζήσουν, χαρακτηρίζονται αυτόματα παράνομοι - χωρίς να έχουν το περιθώριο να είναι νόμιμοι.

Η δικαιολογία γι' αυτό είναι μια υποβόσκουσα φοβική αντίληψη, με διάφορες δικαιολογίες και προφάσεις, που καλλιεργείται στους ανθρώπους από τα μέσα προπαγάνδας. Έτσι ο ξένος, από ιερός γίνεται επικίνδυνος, χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Με τα κουτσομπολιά και τις παραφιλολογίες χτίζεται μια εικόνα γι' αυτόν, βάσει της οποίας το κράτος αναλαμβάνει δράση. Παράλληλα, παρακρατικές ομάδες αυτών που είναι πάντα πρόθυμοι να υποτάσσονται σε αυταρχικές εξουσίες - νεοναζί, ακροδεξιοί και κάθε απόχρωσης φασίστες - παίρνουν σιωπηρή εντολή να εφαρμόσουν τις πιό βίαιες μεθόδους που το κράτος θέλει αλλά δεν μπορεί εξόφθαλμα να ασκήσει. Από κοντά και αστυνομικοί, στρατιωτικοί, λιμενικοί: «μεμονωμένα περιστατικά» ή «επίορκοι» που όμως εκτελούν κεντρικές εντολές. Σαφείς, αλλά όχι ρητά διατυπωμένες.

Αποκρύπτεται βέβαια συστηματικά ότι αν δινόταν ένα καθεστώς νομιμότητας σε όλους τους ανθρώπους που φτάνουν εδώ πακεταρισμένοι από τους δουλεμπόρους (συνεταίρους των συνοριοφυλάκων και των λιμενικών) τα οφέλη θα ήταν πολλαπλά για όλους μας:

• Πρώτα πρώτα, η μεγάλη πλειονότητα των προσφύγων και μεταναστών που φτάνει εδώ, δεν ξεκίνησε για να φτάσει ντε και καλά στην Ελλάδα. Απλώς είναι η πρώτη «δυτική» χώρα που συναντούν. Αντί να δώσουμε καθεστώς ασύλου σε όλους όσοι προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες (που είναι οι περισσότεροι) προκειμένου να μπορούν νόμιμα να κινηθούν, να ταξιδέψουν και να αναζητήσουν εργασία στην χώρα που επιθυμούν (όπως όλοι μας), τους κρατάμε επίτηδες παράνομους, εγκλωβισμένους εδώ, με μόνες επιλογές να επιβιώσουν στο περιθώριο (με παράνομο μικροεμπόριο ή και εγκληματικές δραστηριότητες) ή να στοιβαχτούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
• Δεύτερον, με το καθεστώς επιβεβλημένης παρανομίας των προσφύγων – μεταναστών, επωφελούνται μόνο επιτήδειοι: μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες, αγρότες, ή εργολάβοι που εξαγοράζουν την εργασία αυτών των ανθρώπων για ένα κομμάτι ψωμί και πολλές φορές τους σκοτώνουν σε «εργατικά ατυχήματα». Αν λοιπόν κάποιος ευθύνεται για την ανεξέλεγκτη εργασία, την μη απόδοση ασφαλιστικών εισφορών και την πίεση στα μεροκάματα, αυτός είναι το εμετικό πλέγμα συμφερόντων ανάμεσα σε πολιτικούς, αστυνομικούς-νταβατζήδες, εργολάβους, μικρομεσαίους και μικρούς εργοδότες. Αν αποδιδόταν κάποιο καθεστώς νομιμότητας στους πρόσφυγες – μετανάστες, τα ασφαλιστικά ταμεία θα εισέπρατταν τις εισφορές τους και τα μεροκάματα θα παρέμεναν στα νόμιμα επίπεδα (χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι αυτό είναι το μόνο ζητούμενο: μιλάμε απλά για μια βελτίωση της παρούσας κατάστασης).
• Τρίτον, από τη μιά τα μέσα προπαγάνδας κραυγάζουν για τους «υγειονομικούς κινδύνους» που ελλοχεύουν στην «ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών», όπως την χαρακτηρίζουν, από την άλλη, αν κάποιος πρόσφυγας ή μετανάστης «χωρίς χαρτιά» πάει στο νοσοκομείο, κινδυνεύει να παραδοθεί στις αρχές. Ποιός λογικός άνθρωπος θα υποστήριζε ότι είναι προτιμότερο να κρατάς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες νομικά «αόρατους» και χωρίς συμμετοχή στην υγειονομική πρόληψη, αντί να τους δώσεις ένα νομιμοποιητικό έγγραφο που να τους διευκολύνει στην περίθαλψη, αναβαθμίζοντας έτσι το επίπεδο υγείας για όλους; Αλληλένδετα με την δεύτερη περίπτωση που είδαμε, έτσι κι αλλιώς θα πληρώνονται οι ασφαλιστικές εισφορές από την νόμιμη εργασία που θα τους έχει εξασφαλιστεί με την ίδια απλή κίνηση.

Το συμπέρασμα που εξάγεται από όλα τα παραπάνω είναι ότι η διατήρηση των προσφύγων – μεταναστών σε καθεστώς παρανομίας είναι ηθελημένη. Με μία απλή κίνηση νομοθεσίας δεν θα υπήρχε κανένα «πρόβλημα» που να απαιτεί «λύσεις» του τύπου «να βάλουμε όλους τους λαθρομετανάστες σε καράβια και να τους στείλουμε στους Σουηδούς, αφού τους αγαπάνε».

Κρατώντας τους μετανάστες με το ζόρι παράνομους, το κράτος πετυχαίνει:

• Καλλιέργεια κλίματος φόβου που είναι χρήσιμο για τον τηλεοπτικό έλεγχο των μαζών. Έτσι επιτυγχάνεται η θέσμιση εργαλείων που θα ήταν απαράδεκτα υπό κανονικές συνθήκες: καταγραφή από κάμερες, καταγραφή DNA, έλεγχοι σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
• Ενίσχυση των νεοναζιστικών και άλλων νεοφασιστικών συμμοριών που αποδεικνύονται ιδιαίτερα χρήσιμες στην «προστασία του πολίτη» (καταστολή κοινωνικών κινημάτων).
• Παράδοση στα χέρια των εργοδοτών ενός εργαλείου για την συμπίεση του κόστους δουλειάς και την μείωση των υποχρεώσεων ασφαλούς εργασίας.
• Ενεργοποίηση μηχανισμών «κοινωνικού αυτοματισμού»: διαιρούνται οι πολίτες σε ομάδες, στρεφόμενες η μία εναντίον τοης άλλης, αντί να επικεντρώνουν την δυναμική τους στην δυναμική διεκδίκηση περισσότερης ελευθερίας.

Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι ο νόμος δεν είναι αυταξία, αλλά εργαλείο: ασφάλεια χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει. Κανείς δεν είναι ασφαλής αν δεν είναι απόλυτα ελεύθερος. Το κράτος εξουσίας έχει αποτύχει επανειλημμένα στην μέχρι τώρα ιστορία, είτε κατέχει όλη την εξουσία («κομμουνιστικές» και φασιστικές δικτατορίες), είτε διαχειρίζεται την εξουσία των ισχυρών (νεοφιλελεύθερος και σοσιαλιστικός κοινοβουλευτισμός).