Δύο τα χελιδόνια...

[Από τον «Ελευθεριακό»]

Αρχές Απριλίου και δύο χελιδόνια, συναντιούνται στον ουρανό. Aρχίζουν να συζητούν.

Από πού ταξιδεύεις;
Από πολύ μακριά. Εσύ;
Και εγώ το ίδιο.
Προς τα πού πας;
Λέω να μεταναστατεύσω προς Ελλάδα. Έχω μια φωλιά εκεί από πέρυσι. Εσύ;

Και εγώ για εκεί κοντά πάω.
Δηλαδή;
Τουρκία.
Ωραία μέρη και τα δύο. Έχει πολλά μέρη για να στήσουμε τις φωλιές μας.
Ναι, ναι. Ήσουν και πιο παλιά εκεί;
Ναι, Ναι. Είχαμε μείνει κάτι χρόνια με τους γονείς μου και τα αδέρφια μου.
Α, τόσο παλιά. Δηλαδή δεν ξέρεις τι γίνεται τώρα…
Τι να ξέρω δηλαδή;

Γίνονται επιχειρήσεις σκούπα εκεί.
Καιρός ήταν. Δεν αντεχόταν πλέον η βρωμιά σε αυτή τη χώρα…
Δεν κατάλαβες.
Τι να καταλάβω;
Σκουπίζουν ανθρώπους στην Αθήνα.
Είναι πολύ βρώμικοι, ε; Λογικό μου φαίνεται με τόσο νέφος.
Πάλι δεν κατάλαβες. Δεν εννοώ αυτό.
Αλλά, τι εννοείς; Εξήγησέ μου.
Η Αστυνομία κυνηγάει ανθρώπους στην Ελλάδα.
Γιατί; Ποιούς;
Όσους είναι ξένοι και δεν έχουν χαρτιά, τους διώχνουν.
Τι χαρτιά;
Α, έχεις χάσει πολλά επεισόδια. Δεν ξέρεις ότι οι άνθρωποι δεν ταξιδεύουν πλέον χωρίς χαρτιά; Ότι οι μικροί άνθρωποι δεν μπορούν να γεννηθούν χωρίς χαρτιά, ότι δεν μπορούν να ζήσουν ούτε να πεθάνουν χωρίς αυτά;
Τι μου λες, δεν ήξερα τίποτα. Χρειαζόμαστε κι εμείς τα χελιδόνια χαρτιά;
Προς το παρόν όχι αλλά έτσι όπως πάει το πράγμα… ποτέ δεν ξέρεις.

Δεν γίνεται αυτό. Εμείς ήμασταν πάντα μετανάστες. Εμείς φέρνουμε την Άνοιξη.
Ποια Άνοιξη; Δεν υπάρχουν εποχές πλέον. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για την Άνοιξη.
Εσύ έχεις σπίτι εκεί που πας;
Στην Τουρκία; Ναι. Είχαμε ένα με τους γονείς μου παλιά και τώρα που το λέω... κάτσε κάτσε… νομίζω ότι οι νοικοκύρηδες εκείνου του σπιτιού ήταν Έλληνες.
Και τι απέγινε η φωλιά σας;

Κάπου στη δεκαετία του ΄50 καταστράφηκε το σπίτι μαζί και η φωλιά μας. Ήρθαν κάποιοι Φανατισμένοι άνθρωποι με αναμμένες δάδες. Φώναζαν ότι η γη εκείνη ήταν δική τους και έβαλαν φωτιά στο σπίτι.
Και τι έγιναν οι δύο Έλληνες;
Μετανάστευσαν στην Ελλάδα. Έγιναν πρόσφυγες. Έτσι έχω ακούσει που τους λένε…