ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΓΩ ΡΕ...

Καθισμένος στη πλαστική καρέκλα, κοιτούσα τον κόσμο που περνούσε. Κάρφωνα το βλέμμα μου πάνω τους. Έτσι κάνω. Τους κοιτάζω επίμονα με την ελπίδα να με κοιτάξουν κι εκείνοι. Πολλές φορές τα καταφέρνω, άλλες πάλι νιώθω μόνος. Ίσως να νιώθω μόνος γιατί είμαι μόνος. Η παραγωγική διαδικασία με έχει ξεράσει, οι φίλοι μου είναι απασχολημένοι με τα προβλήματά τους και ούτε που θέλουν να με ξέρουν πλέον, οι σχέσεις μου με το άλλο φύλο είναι ανύπαρκτες, αλλά όταν περνάς εσύ περαστικέ, εγώ σε κοιτώ επίμονα.

Η πόλη μου δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήταν πριν λίγα χρόνια. Δεν είναι τα κτίρια, είναι οι άνθρωποι. Είναι σκυθρωποί, βρίζουν με το παραμικρό και δεν σε κοιτούν στα μάτια. Μόνο εγώ τους κοιτώ και το κάνω επίμονα όσο καταλαβαίνω πως αυτοί με αποφεύγουν. Βέβαια και η δουλειά που κάνω εμποδίζει τα βλέμματα. Πάντα απέφευγαν τα μάτια μου για να πω την αλήθεια. Τώρα όμως είναι ακόμα χειρότερα.

‘Όπως είπα είμαι καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα. Βρίσκομαι σε ένα δρόμο κάπου στο κέντρο της πόλης. Η δουλειά μου σε άλλους φαίνεται δύσκολη και σε άλλους εύκολη, όπως όλες οι δουλειές δηλαδή.
Είμαι ζητιάνος. Δύο χρόνια τώρα, ίσως και λίγο παραπάνω, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς. Νιώθω σαν να μού ‘γινε συνήθεια. Σκεφτόμουν βέβαια πως έπρεπε να ψάξω για μια κανονική δουλειά αλλά και πού να πας! Κι εδώ που είμαι κρίση κι εκεί που βρίσκονται οι άλλοι κρίση. Τουλάχιστον εμένα δεν μπορεί να με ξαναπολύσει κανένας, κάτι είναι κι αυτό.

Εντάξει, την κρίση θα την ξεπεράσουμε με κάποιο τρόπο. Τι διάολο, έλληνες είμαστε, θα τη βρούμε την άκρη.
Εδώ όμως φίλε υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα. Είπαμε: η κρίση θα περάσει. Θα μπορέσεις κι εσύ να μου δώσεις τα λεφτά που μου έδινες, ίσως να μπορέσεις να με ξανακοιτάξεις και στα μάτια αλλιώτικα.
Ξέρεις όμως ποιο είναι το πρόβλημα; Τις απέναντι γωνίες από τη δική μου έχουν καταλάβει αλλοδαποί. Κι όχι νόμιμοι. Αν ήταν έτσι, αν είχαν χαρτιά, θα το συζητάγαμε επί άλλης βάσης. Εδώ μιλάμε για λαθρομετανάστες. Και σε ρωτάω: είναι δυνατόν να δουλέψεις όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους σαν κι αυτούς; Έχουν χειρότερο ντύσιμο από το δικό μου προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη λύπηση και μένουν σε κάτι εγκαταλελειμμένα κτίρια ενώ εγώ νοικιάζω γκαρσονιέρα υπόγεια. Κι όχι μόνο αυτό. Έχουν το θράσος να με χαιρετούν κιόλας. Πώς με χαιρετάς ρε, πού με χαιρετάς, μέσα στη χώρα μου; Εγώ θα σε χαιρετήσω πρώτος αν θέλω και μετά θα χαιρετάς εσύ, που έχεις τα μούτρα να μου λες και καλημέρα. Τελοσπάντων…

Έχει μαυρίσει ο τόπος εδώ πέρα, δεν είναι πλέον για έλληνες ζητιάνους. Μας έχουν πάρει τη δουλειά κι εμείς καθόμαστε και τους κοιτάμε. Αλλά θα φτάσει η στιγμή που θα αντιδράσουμε και τότε θα πάθουν όλοι την πλάκα τους. Να πας στη χώρα σου να ζητιανέψεις ρε, εδώ είναι Ελλάδα, είναι η χώρα μου, που ήρθες εσύ από το πουθενά να μου πάρεις τη δουλειά.

Αλλά δε φταίει κανάς άλλος, τέτοιο μπουρδέλο κράτος που έχουμε και λίγα παθαίνουμε…