Η αβάσταχτη βαρβαρότητα της σοσιαλδημοκρατίας

Το σύστημα εξουσίας μπορεί να ξεφτιλίστηκε ανεπανόρθωτα κατά τα πεντέμιση χρόνια που η γαλάζια δεξιά κατείχε το τιμόνι της κρατικής διακυβέρνησης. Τους τελευταίους μήνες όμως, που το πράσινο-σοσιαλιστικό πολιτικό προσωπικό ξεδιπλώνει την πράσινη ανάπτυξη, το καθεστώς επιδεικνύει – με τον πλέον επικίνδυνο τρόπο – τα δόντια του. Κάθε αντίδραση στην πολιτική τής... Goldman-Sachs αντιμετωπίζεται με ωμή καταστολή, αλλά και με μαγειρεμένο ψυχολογικό πόλεμο από τους άρχοντες του θεάματος.

Πιό πρόσφατο παράδειγμα, οι αθρόες συλλήψεις στην οδό Πανεπιστημίου, κατά την απεργιακή πορεία της 11/03, το στήσιμο κατηγοριών με πλαστά στοιχεία, η προφυλάκιση του Μάριου Ζ. με σαμπουάν που έγινε... μολότωφ και με ανύπαρκτη κουκούλα.

Μπάτσοι, δικαστές και ΜΜΕ, σχηματίζουν μια ασπίδα προστασίας γύρω από την συμμορία πολιτικών διαχειριστών της κρίσης. Ο δημοσιογράφοι ωρύονται για άλλη μια φορά ότι «καταλύεται το κράτος», ότι οι πορείες των εκατό χιλιάδων είναι απλά «κάποιοι που κλείνουν δρόμους», ότι οι διαδηλωτές που εξαγριώνονται από τα ξαφνικά «πεσίματα» της αστυνομίας στις πορείες, «κινούνται με εμφανώς απειλητικές διαθέσεις κατά αστυνομικών». Οι ανακριτές της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης» αποφασίζουν προφυλακίσεις ξεκάρφωτων συλληφθέντων, με αποκλειστικό σκοπό να τρομοκρατηθούν οι άνθρωποι που φαίνονται να αφηνιάζουν με τα καμώματα της εξουσίας. Το μήνυμα από κυβέρνηση (μπάτσοι), δικαιοσύνη (δικαστικοί) και μεγάλα συμφέροντα (ΜΜΕ) είναι σαφές:

«Παραιτηθείτε από τα δικαιώματά σας και τις διεκδικήσεις σας. Είμαστε ισχυρότεροι. Δεν θα καταφέρετε τίποτα».

Ο Παπαχελάς, στην Καθημερινή του ομίλου Αλαφούζου, γράφει με περισσό θράσος:

«Αυτό το άγχος, ενός θύματος στους δρόμους, είχε επανειλημμένα παγώσει τις κυβερνήσεις Καραμανλή και εμπόδιζε την αστυνομία να κάνει αυτό που το Σύνταγμα ορίζει ως καθήκον της. Ακόμη και σήμερα η κυβέρνηση φοβόταν να ανοίξει την Πανεπιστημίου με τη χρήση αστυνομικής δύναμης για να μη σημειωθούν τραυματισμοί.»

Είναι ο ίδιος που, τον Δεκέμβριο του 2008, καλούσε να επέμβει και ο στρατός.

Η αφορμή του μπορεί να είναι το κλείσιμο της Πανεπιστημίου από τους απολυμένους της Ολυμπιακής – τα «ανθρώπινα σκουπίδια» της εκκαθάρισης της εταιρείας και της απόδοσής της στο επιχειρηματικό δίδυμο Βγενόπουλου-Βασιλάκη – όμως είναι σαφές το ότι γενικεύει και δίνει στην εκτελεστική εξουσία το πράσινο φως: «Μη φοβάστε, ακόμα και θύμα να υπάρξει, θα σας καλύψουμε. Συμβαίνουν και στις καλύτερες δημοκρατίες».

Η κυβέρνηση, από την άλλη, κινείται σε μια παράλληλη πολιτική τρομοκράτησης και ψυχολογικού πολέμου. Ο Χρυσοχοΐδης – ο «μακροβιότερος» υπουργός καταστολής, όπως καυχιέται ο ίδιος – εφαρμόζει αδιάκοπα, από την πρώτη μέρα της νέας του θητείας, την πολιτική των προληπτικών προσαγωγών, της χαρτογράφησης των κινημάτων, αλλά και της επίδειξης ισχύος. Οι αλλεπάλληλες «συγγνώμες» λειτουργούν ως ασπίδα, αφού γίνονται αντικείμενο μηντιακής κατανάλωσης, ενώ οι ορδές του υπουργού Προ.Πο. ξεσαλώνουν σε ένα όργιο βίας και εξουσίας. Εκφράζουν «καλές προθέσεις» για δήθεν κατάργηση των χημικών, ενώ, ταυτόχρονα, τα δικαστήριά τους επικροτούν την χρήση τους, ακόμα και εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών.