[από το «Δακρυγόνο»]
Η ΝΔ είναι η συνέχεια μοναρχοφασιστικών σχημάτων που έπαιξαν "σημαντικό" ρόλο μέχρι και την δεκαετία του 60-70. Είναι η συνέχεια της μοναρχοφασιστικής ΕΡΕ των Καραμανλή, Κανελλόπουλου κλπ. Συνέχεια της δολοφονίας του Λαμπράκη και της αυλής του Βασιλιά. Συνέχεια όλου του συντηρητισμού και του αχαλίνωτου αντιδραστισμού.
Με βαθιά αντικομμουνιστικές ρίζες, επί κυβερνήσεων ΕΡΕ ο Καραμανλής είχε θεσμοθετήσει "επιτροπή κατά του κομμουνισμού" όπου είχε διορίσει τον Παπαδόπουλο, ενώ δεν έλειψαν ποτέ οι έντονα σοβινιστικές τάσεις και η ρατσιστική υπεροψία που μεταφέρεται από περίοδο σε περίοδο εως το σημερινό Πατρίς – θρησκεία- οικογένεια.
Κόμμα μεγαλοαστικό η ΝΔ, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Εδώ σε αυτή την εκπροσώπηση μάλλον δεν τα πήγε και πολύ καλά, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια.
Τα τελευταία χρόνια βρέθηκε στην εξουσία όπου ξεχώρισε για την εγκληματική της πολιτική απέναντι στο περιβάλλον, για την επαναφορά της αλόγιστης κρατικής βίας από την αστυνομία και την υπέρ-λεηλάτηση των δημόσιων ταμείων συναγωνιζόμενη με αξιοπρέπεια ακόμη και τους διαπρεπείς αξιωματούχους του ΠΑΣΟΚ που είχαν διαπρέψει στην λεηλασία του δημόσιου πλούτου.
Τα τελευταία χρόνια προσπάθησε, σχεδόν, να αποκοπεί από ακραίες τάσεις με κίνητρο μία πλατύτερη δεξιά και με έμφαση στις δυνάμεις του κέντρου, λειτουργώντας ή θέλοντας να λειτουργήσει όχι σαν μόνο ένα λαϊκό μοναρχοφασιστικό κόμμα αλλά αξιοποιώντας συνταγές του νεοφιλελευθερισμού καλύπτοντας έτσι ένα κενό στα έδρανα του ελληνικού κοινοβουλίου. Τελικά ο νεοφιλελευθερισμός απομακρύνθηκε και εμφανίστηκαν τα τάγματα ασφαλείας σε κοινές εξόδους μαζί με ναζιστές και άλλα φασιστικά υποκείμενα.
Μετά την αποτυχία των εκλογών η οποία ακολούθησε την απόλυτη αποτυχία των οικονομικών παρεμβάσεων της κυβέρνησης Καραμανλή, το κόμμα της ΝΔ οδηγήθηκε σε εσωτερικές εκλογές για την ανάδειξη νέου αρχηγού κόμματος.
Εδώ ανατράπηκαν οι τελευταίες δεκαετίες, υπάρχει πλέον ένα σαφές πισωγύρισμα στις κατάμαυρες ένδοξες ημέρες της παλιάς λαϊκής δεξιάς.
Το κόμμα αυτό επιχειρεί αφενός δύο πράγματα. Μία οριστική ρήξη με τον οικονομικό φιλελευθερισμό με αποπομπή κάθε στοιχείου ή υποκειμένου που πιθανώς να το συνόδευε και αφετέρου επανέρχεται στις γνωστές λογικές της λαικής δεξιάς με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει σήμερα και τι σημαίνει;
Ο Σαμαράς μετά από μία μεγάλη πολιτική απουσία επέστρεψε πριν από κάμποσους μήνες καλοδεχούμενος από τα πάντα αντιδραστικά τηλεοπτικά ΜΜΕ. Ως υπουργός πολιτισμού που τοποθετήθηκε διέπρεψε αφού επί υπουργίας λογοκρίθηκε η ταινία του Γαβρά που συνόδευε την παρουσία του νέου μουσείου της Ακρόπολης. Ένας αποτυχημένος πολιτικός που το προσωπικό του κόμμα διαλύθηκε όντας στην εισαγωγή της πολιτικής του διαδρομής με μόνη επιτυχία στο ενεργητικό του την κατάρρευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι εξέλιξη της ανέλιξης του Σαμαρά θα σημάνει και την επιστροφή όλων των (όσων λείπουν) ακροδεξιών ανθρώπων και πρακτικών κάτι που αναμένεται να αγριέψει ακόμη περισσότερο τη σχέση των πολιτών με τους μηχανισμούς του κράτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου