Έχουν χάσει το παιχνίδι

Με μια σειρά κινήσεων που ξεκίνησαν από τον Δεκέμβρη του 2008 και φτάνει μέχρι και σήμερα το πρωΐ, αποδεικνύει ότι το υπάρχον σύστημα εξουσίας έχει εξαντλήσει τα περιθώρια ψυχραιμίας του. Το προφίλ «δυτικής δημοκρατίας» που χτιζόταν με μεθοδικότητα τις δυο τελευταίες δεκαετίες κατέρρευσε μέσα σε ένα χρόνο και οι κυβερνήσεις επέστρεψαν στην δοκιμασμένη συνταγή εξουσίας: αστυνομοκρατία, συλλήψεις, βασανισμοί, μετέωρα κατηγορητήρια, πολιτικές δίκες, τρομοκρατία.

Μπορεί η κομματική συμμορία της Ν.Δ. να ήταν σπεσιαλίστες στην κλασική, δεξιά, κρατική και παρακρατική τρομοκρατία· ωστόσο η κομματική συμμορία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ήδη από την δεκαετία του '80, έχει εξελίξει καλύτερα τις νέες μορφές εξουσιασμού: κινήσεις καταστολής που συμπεριλαμβάνουν στον σχεδιασμό τους και τα ΜΜΕ.

Παρ' όλ' αυτά, όπως φάνηκε από τις 4 Οκτωβρίου και ύστερα, είναι πανικόβλητοι. Τρέχουν αφηνιασμένοι με προτεταμένα τα ρόπαλα πίσω από κάθε εξέλιξη, τόσο εξαγριωμένοι με την ανεπάρκεια της εξουσίας τους, ώστε προβαίνουν σε αλλεπάλληλες σπασμωδικές κινήσεις. Το πολύτιμό τους «σύστημα» χάνει την αξιοπιστία του, την νομιμοποίησή του, το «έρεισμά» του στην κοινωνία. Κανείς δεν πιστεύει πλέον τα ΜΜΕ, ακόμα κι αυτοί που δεν έχουν ανακαλύψει το πώς να ενημερώνονται εναλλακτικά. Κανείς δεν εμπιστεύεται τις πράσινες, μπλε, κόκκινες και ροζ κομματικές συμμορίες, ακόμα κι αυτοί που δεν έχουν ψάξει τις εναλλακτικές επιλογές οργάνωσης της κοινωνίας.

Γι αυτό και πρέπει να κατασκευαστούν εχθροί. Φανταστικοί εχθροί, που δήθεν απειλούν την κοινωνία.

Φυσικά, οι στόχοι που επιλέγονται δεν είναι εχθροί της κοινωνίας, αλλά του κράτους. Του ίδιου κράτους που όλοι μας αναγουλιάζουμε όταν το σκεφτόμαστε. Του ίδιου κράτους που κλείνει το ματάκι στον Χριστοφοράκο, ενώ μπουζουριάζει αλύπητα το βαποράκι. Του ίδιου κράτους που επιτρέπει στους δουλέμπορους εργολάβους καθαρισμού τύπου ΟΙΚΟΜΕΤ να παίρνουν δουλειές στο δημόσιο, ενώ παράλληλα οι μπάτσοι του βρίσκονται μπλεγμένοι σε κάθε κύκλωμα σωματεμπορίας. Του ίδιου κράτους που εξιχνιάζει στο πι και φι την απαγωγή ενός εφοπλιστή, αλλά «δεν ξέρει και τί να κάνει» για να εξιχνιάσει την δολοφονική απόπειρα κατά της ζωής μιας γυναίκας που επιχείρησαν να σκοτώσουν τα αφεντικά της γιατί διεκδικούσε τα αυτονόητα.

Οι εχθροί, λοιπόν, του κράτους, έχουν πάντα ένα όνομα, μια ταμπέλα που βολεύει, προκειμένου να γίνει σωστά η απαραίτητη προπαγάνδα. Παλιά, οι άνθρωποι που αγωνίζονταν κατά της εκμετάλλευσης, λέγονταν κομμουνιστές. Εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν, μετά όμως το καθεστώς «άλλαξε» και τους «αναγνώρισε». Τους δόθηκε μια θέση στο «πολιτικό σκηνικό» και σώπασαν.

Το πνεύμα όμως του αγώνα για ελευθερία του κάθε ανθρώπου δεν φυλακίζεται σε θεσμοθετημένες ιδεολογίες. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που αντιδρούν, αυτοί που αγωνίζονται.

Σήμερα, αυτοί που αγωνίζονται είναι υπό διωγμό, όπως και πάντα ήταν. Διώκονται πολιτικές απόψεις. Ποινικοποιούνται πολιτικοί χώροι. Το πρόσχημα είναι η «τάξις και ασφάλεια των πολιτών». Η ουσία είναι η «φυλάκιση» αντιλήψεων, προκειμένου να μη διαδοθούν, να μη «μολύνουν» με το μικρόβιο της ελευθερίας τις συνειδήσεις που η κρατική προπαγάνδα έχει ήδη φροντίσει να μολύνει με το μικρόβιο της «νέας γρίπης».