Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Ελλάς, Ελλήνων, Αστυνομικών


Δέκα φορές μέσα σε πέντε χρόνια, καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) και την αρμόδια επιτροπή του ΟΗΕ, για παράνομη χρήση αστυνομικής βίας κατά πολιτών. Στο διάστημα μεταξύ του Δεκέμβρη του 2004 και του Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, καταγράφηκαν 10 περιπτώσεις όπου όργανα της αστυνομίας ξυλοκόπησαν, τραυμάτισαν ή ακόμη και σκότωσαν πολίτες, χωρίς να τιμωρηθούν.

Στις περιπτώσεις αυτές τα διεθνή δικαστήρια έκριναν πως η αποζημίωση των πολιτών, θυμάτων της αστυνομικής αυθαιρεσίας και βίας δεν επαρκεί αλλά επιβάλλεται η δίωξη των αστυνομικών που προέβησαν στις ενέργειες αυτές. Την Τρίτη 1η Δεκέμβρη 2009, επιτροπή υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης θα επανεξετάσει αν οι αποφάσεις των δικαστηρίων εφαρμόστηκαν ως έπρεπε από τις ελληνικές αρχές.


Η πρώτη καταδίκη της χώρας μας ήρθε στις 20 Δεκεμβρίου 2004 και αφορούσε τον τραυματισμό του Χρήστου Μακαρατζή, ο οποίος στις 13 Σεπτέμβρη του 1995, δέχτηκε πυροβολισμό και έμεινε ανάπηρος κατά 70% επειδή δεν σταμάτησε σε μπλόκο της τροχαίας. Το ευρωπαϊκό δικαστήριο μας καταδίκασε για παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή αλλά η ποινική δικαιοσύνη δεν βρήκε ενόχους.

Η δεύτερη καταδίκη θα έρθει δύο χρόνια αργότερα, το 2007 αναφορικά με τον τραυματισμό του Γιάννη Καραγιαννόπουλου στις 26 Ιανουαρίου του 1998. Το θύμα πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι. Στην περίπτωση του υιοθετήθηκε η εκδοχή του ατυχήματος και οι αστυνομικοί αθωώθηκαν από την ΕΔΕ που διενεργήθηκε και το ποινικό δικαστήριο. Λίγες μέρες αργότερα, θα ακολουθήσει η καταδίκη της χώρας από το ΕΔΔΑ για τον θανάσιμο τραυματισμό, στις 21 Νοεμβρίου του 2001, του Αλβανού, Gentjan Celnicu. Αλλά και το 2009, η Ελλάδα καταδικάστηκε για το φόνο του 18χρονου Νίκου Λεωνίδη, στις 25 Μαρτίου 2000.

Υπάρχουν τέσσερις ακόμη καταδίκες της Ελλάδας από το ΕΔΔΑ για κακοποίηση πολιτών από αστυνομικούς. Η πρώτη στις 13 Δεκεμβρίου 2005 για την κακοποίηση στις 8 Μαΐου του 1998 από αστυνομικούς των νεαρών Ρομά, Λάζαρου Μπέκου και Λευτέρη Κουτρόπουλου. Η δεύτερη θα έρθει στις 18 Ιανουαρίου 2007 για κακοποίηση του Σύριου μετανάστη Mhn Ghassan Alsayed Allaham στις 8 Σεπτεμβρίου 1998.

Η τρίτη ακολούθησε στις 24 Μαΐου 2007 για την κακοποίηση του Δημήτρη Ζελίδη στις 23 Δεκεμβρίου 2001. Ένας από τους εμπλεκόμενους αστυνομικούς κατηγορήθηκε αργότερα ότι ενεπλάκη στη γνωστή υπόθεση «ζαρντινιέρα», τον άγριο ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή, Αυγουστίνου Δημητρίου. Η τέταρτη καταδίκη ήρθε στις 6 Δεκεμβρίου του 2007 για την κακοποίηση της Φανής Γιαννούλας Πετροπούλου Τσακίρη στις 28 Ιανουαρίου του 2002.

Άλλες δύο καταδίκες την ίδια περίοδο, ήρθαν από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ για κακοποίηση πολιτών από αστυνομικούς. Η πρώτη στις 28 Μαρτίου 2006 για την ομολογία του Αλέξανδρου Κουίδη ως αποτέλεσμα κακομεταχείρισης από την αστυνομία, μεταξύ 17 Μαΐου και 27 Ιουνίου 1991. Η δεύτερη ακολούθησε στις 24 Ιουλίου 2008 για κακοποίηση στις 14 Ιουνίου 2001 του Ανδρέα Καλαμιώτη.

Ελληνικοί και διεθνείς οργανισμοί που ασχολούνται με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως ο Συνήγορος του Πολίτη και η Διεθνής Αμνηστία, επισημαίνουν εδώ και χρόνια πως η Αστυνομία αποτελεί ένα ιδιότυπο καθεστώς κρατικής ανομίας. «Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει καταδικάσει κατ’ επανάληψη την Ελλάδα για αστυνομική βία κατά πολιτών, η οποία έμεινε ατιμώρητη λόγω απαράδεκτων ΕΔΕ που στόχευαν στη συγκάλυψη και συχνά απαράδεκτων δικαστικών ενεργειών που έτειναν να επικυρώσουν τη συγκάλυψη των ΕΔΕ. Μέχρι σήμερα, η ίδια η πολιτεία δείχνει περιφρόνηση του ΕΔΔΑ, αφού δεν επέβαλε καμία κύρωση σε αστυνομικό ή δικαστικό που συνέβαλε στις καταδίκες αυτές» δηλώνει στη «Real News», ο Παναγιώτης Δημητράς από το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, που εκπροσώπησε επτά από τις δέκα υποθέσεις για τις οποίες καταδικάστηκε η χώρα μας.

Σύμφωνα με το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η χώρα μας στον ΟΗΕ τον περασμένο Αύγουστο και αναφέρονται στην περίοδο 2004 – 2008 είναι εξοργιστικά. Καταγγέλθηκαν 329 υποθέσεις αστυνομικής αυθαιρεσίας, από τις οποίες μόλις 264 ερευνήθηκαν πειθαρχικά, ενώ για μόλις 132 σχηματίστηκαν ποινικές δικογραφίες. Αποτάχθηκαν τέσσερις αστυνομικοί και εκκρεμούν 5 πρωτόδικες καταδίκες ενώπιον εφετείων. Παράλληλα, υπήρξαν 126 υποθέσεις χρήσης όπλων, για τις οποίες ένας αστυνομικός αποτάχθηκε, και εκκρεμούν 15 εκδικάσεις σχετικών υποθέσεων.

[Από την Real News]

2 σχόλια:

  1. Δυστυχώς, αυτό είναι ένα μικρό σύμπτωμα μιας δικαιοσύνης που μένει τυφλή μόνο όταν πρόκειται για τον απλό λαό. Τη στιγμή που η νομοθεσία ορίζει την ατιμωρησία, τη στιγμή που θέτει κάθε κατηγορούμενο ή αρνητή να υποκέιψη στην αστυνομική παρ-επέμβαση ως έχονο, τότε είναι λογικό οι αστυνομικοί να μη τιμωρούνται ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προσωπικά εντοπίζω το πρόβλημα στα δύο χέρια της καταστολής: Το ένα, η εκτελεστική εξουσία που χειρίζεται ως όπλο την αστυνομία. Το άλλο, τα κανάλια πληροφόρησης που χειρίζονται ως όπλο την κοινή γνώμη. Και τα δυό περίτεχνα σκοτώνουν, βασανίζουν, εξανδραποδίζουν το ίδιο υποκείμενο: τον αμφισβητία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή