του Κώστα Γιαννακίδη
Παει ο αρχηγός
Είμαστε στη 17η ημέρα της μάχης που δίνει ο σοσιαλισμός με τη βαρβαρότητα στα μαρμαρένια αλώνια της πολιτικής. Και ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης θα πάρει το βράδυ στο σπίτι του την παραίτηση του αρχηγού της Αστυνομίας με αφορμή το περιστατικό στα Εξάρχεια, ξέρετε τις προσαγωγές ατόμων που συμμετείχαν σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια βρέθηκε μπροστά σε μία βολική αφορμή, αλλά, όπως και να το κάνουμε, ήταν μία απόφαση που έγραψε ιστορία. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει απομακρυνθεί αστυνομικός μετά από περιστατικό στα Εξάρχεια, εντάξει;
Ο Χρυσοχοϊδης ξύπνησε αγριεμένος, βγήκε και έκανε πρόγραμμα στα ραδιόφωνα. Νομίζω μάλιστα ότι την ώρα που έκανε τις δηλώσεις, είχε πάρει και το σπρέι στο χέρι γράφοντας συνθήματα κατά των μπάτσων στη μάντρα της Κατεχάκη.
Ελα όμως που εγώ πιστεύω ότι ο Μιχάλης συμμετέχει στο παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου. Ακομα και τώρα που απομάκρυνε τον αρχηγό της αστυνομίας. Διότι την ώρα που στέλνει τα αγόρια του στα Εξάρχεια για να ικανοποιήσει ένα πιο συντηρητικό ακροατήριο, ο ίδιος εμφανίζεται καταγγέλλων, προκειμένου να κατευνάσει το προοδευτικό.
Μόνο που όλα χρειάζονται ένα μέτρο. Είπαμε να συμπεριφέρονται ως αντιεξουσιαστές, αλλά μέχρι του σημείου όπου η φαιδρότητα αρχίζει να καλύπτει τους τύπους. Μέχρι, λοιπόν, ο υπουργός να αρχίσει να εκτοξεύει μολότοφ στους αστυνομικούς που έδειραν μετανάστες, την ώρα που τα δικά του ΜΑΤ δέρνουν στα Εξάρχεια, υπάρχει όλος ο διαθέσιμος χρόνος για κάτι πιο απλό: να επεκταθεί η έννοια του κέντρου πρωτευούσης και πέρα από τα Εξάρχεια. Να καλύψει και την οδό Σωκράτους, τους πέριξ της Ομονοίας δρόμους, εκεί όπου μαύρα κοριτσάκια και λευκά αγοράκια αργοπεθαίνουν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, αλλά από κοινή αφετηρία την απουσία του κράτους. Εντάξει κ. Χρυσοχοϊδη; Δείξε μας σε κοινή θέα έναν νταβατζή από αυτούς που βγάζουν στο κλαρί τα κοριτσάκια της Σωκράτους και, εν τέλει, αν είναι αριστερός να τον αφήσουμε ελεύθερο. (Μα τι διαστροφή και αυτή, να γκρινιάζουμε μπροστά σε μία γενναία απόφαση...)
[Αναδημοσίευση από το protagon.gr]
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η σταθερότητα στην άρνηση.Δεν αρέσει ο τρόπος του ΧρυσοχοΪδη, δεν αρέσει ο τροπος των μπάτσων, δεν αρέσει οπ αποκεφαλισμός...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που κρίνεται είναι οι ενέργειες, οι πράξεις. Οι προθέσεις, όσο καλές και αν είναι, πολλές φορές στρώνουν τον δρόμο για την κόλαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην συγκεκριμένη περίπτωση, η πράξη είναι ο 15ήμερος αποκλεισμός - κατοχή μιας γειτονιάς της Αθήνας, επειδή κάποιος θεωρεί «εστία ανομίας» ένα αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο, πολλούς κοινωνικούς χώρους και ομάδες με πολιτική δράση. Ενώ, παράλληλα, δεν θεωρείται «εστία ανομίας» το αλώνισμα νεοναζί στην πλ. Αγ. Παντελεήμονα.
Η αναμενόμενη απομάκρυνση Τσιατούρα δεν είναι δράση, είναι απλά αναμενόμενη. Και οι «συγγνώμες» στα λόγια, ενώ ταυτόχρονα συμβαίνουν άλλα δεν μπορεούν να θεωρηθούν πράξεις.
Εξάλλου, ποιά διαφορά σε πράξεις να έχουν δυο συμμορίες που από κοινού λυμαίνονται την κοινοβουλευτική εξουσία;