Χθες παραπάτησε στην άμμο.
Παρά λίγο να πέσει.
Τον κορόιδεψα (γιατί έτσι είναι η φτιαξιά μου).
Το κατάλαβε (πως τον κορόιδεψα, όχι πως έτσι είναι η φτιαξιά μου).
Κατέβασε το κεφάλι, έστρεψε προς τα μέσα το βλέμμα και σούφρωσε τα χείλια.
---
Σήμερα έβαλε στο παιχνίδι τον αγαπημένο του σκοπό.
Σήκωσε τα χέρια κι άρχισε να χτυπά τα πόδια.
Όπως κάνει πάντα σε αυτόν τον σκοπό.
Μια άγνωστή του κυρία άρχισε να γελάει.
Από χαρά.
Δεν το κατάλαβε.
Κατέβασε το κεφάλι, έστρεψε προς τα μέσα το βλέμμα, σούφρωσε τα χείλια κι έβαλε τα κλάματα.
---
Εικάζω ότι έχει αρχίσει να αποχωρεί από τον κόσμο
της αυτάρκειας του βλέμματός του,
καθώς αυτό εταιροκαθορίζεται πια,
παίρνοντας την βοήθεια του κοινού.
---
Να ΄ναι άραγε αυτή η πρώτη έκπτωση απ' τον βρεφικό παράδεισο;
---
Εσύ συνκαθοριζόμενος καίρια από τη γνώμη των άλλων για σένα.
Τόσο νωρίς;
Τόσο λίγο;
Καλά δεν ήσουν εσύ ως σκέτο εσύ;
---
Παραπάτησε ξανά.
Κι αυτή τη φορά πέσε.
Στην άμμο την κανονική.
Η άλλη -της εξάρτησης από το πως θα σε δω εγώ- είναι κινούμενη.
Και θα σε πνίγει δια βίου·
σαν συνείδηση, σαν ενοχή, σαν μη ελευθερία.
Old Boy
πολυ καλο!
ΑπάντησηΔιαγραφή