Χαίρετε.
Θα σας μιλήσω ως πολίτης προς πολίτες.
Έχει δημιουργηθεί μία ασφυκτική πολιτική κατάσταση γύρω μας που μας φθείρει ψυχολογικώς και οικονομικώς. Βλέπουμε μια "Δημοκρατία" η οποία έχει χαθεί μέσα στον κυκεώνα των κομματικών αντιπαραθέσεων, του κομματισμού, και των ανόμων πολιτικών. Το μόνο που έχει απομείνει πιά είναι ένα ψέμμα, άλλα και μία ελπίδα. Μία ελπίδα από τα παιδιά που βρίσκονται στον δρόμο και πολεμούν κυριολεκτικά, προσπαθώντας να υπερασπιστούν κάποιες ανόητες ιδέες...
Την Ελευθερία..
Την Ισονομία και την Αδελφότητα...
Την Αγάπη που θα έπρεπε να έχουμε ο καθένας μας προς τους άλλους ανθρώπους...
Σε αυτούς τους "επικίνδυνους" χώρους συγκέντρωσης των λεγομένων "αντιεξουσιαστών", σε αυτές τις "επικίνδυνες" καταλήψεις, κάτι μαγικό συμβαίνει. Κάτι απροσδόκητο και ουτοπικό. Κάτι που θεωρούμε ότι έχει πεθάνει... Η Αγάπη προς αλλήλους και η Ισονομία...
Το «σύστημα», δυστυχώς, δεν δέχεται αυτούς τους όρους. Το «σύστημα» θεωρεί ότι λειτουργεί καλύτερα αν κλεινόμαστε στον εαυτό μας, αν φοβόμαστε για το αύριο, αν καταναλώνουμε, αν μισούμε. Και λειτουργεί έτσι από την αρχή της ανθρωπότητος. Εσείς οι ίδιοι θεωρείτε ότι λειτουργεί καλύτερα η ανθρωπότητα έτσι αφού εσείς είστε το μεγαλύτερο μέρος του συστήματος...
Πάντα υπήρχαν κάποιοι ολίγοι άνθρωποι/οικογένειες που έβλεπαν την πλειοψηφία των ανθρώπων, εσάς δηλαδή, ως μηχανές παραγωγής για την τσέπη τους. Ως ζωντανά πορτοφόλια... Και εσείς το δέχεστε αυτό απροβλημάτιστα...
Τους βλέπετε συνεχώς... Τους ακούτε καθημερινώς... Καταναλώνετε τα προϊόντα τους...
Νομίζετε ότι νοιάζεται κανείς για σας; Νομίζετε ότι ενδιαφέρεται κανένα κόμμα/εταιρία/επιχείρηση για το αν ζείτε ή αν πεθάνατε; Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν δουλεύετε και αν καταναλώνετε. Ακόμα δεν το έχετε καταλάβει;
Τα παιδιά που πολεμούν στον δρόμο το έχουν καταλάβει αυτό... Γιαυτό και προσπαθούν να «στήσουν» την «ουτοπία» της Δημοκρατικής Ισονομίας στις καταλήψεις και σε άλλους λεγομένους "επικίνδυνους" χώρους... Και λειτουργεί καλά...
Πολύ καλά...
Πριν από 190 χρόνια, κάποιοι άνθρωποι πολέμησαν για τις ίδιες ανόητες ιδέες. Πέτυχαν, εν μέρει, τον στόχο τους (απελευθέρωση από την οθωμανική αυτοκρατορία), αλλά απέτυχαν ως προς την ουσία του αγώνα τους.
Απέτυχαν γιατί οι υπόλοιποι φοβόντουσαν ή/και είχαν βολευτεί. Με λίγα λόγια πρόδωσαν τους Επαναστάτες...
Αν κατέβαινε ο υπόλοιπος λαός στον πόλεμο, θα είχαμε σήμερα ένα κράτος ισονομίας...
Επιστρέφοντας στο σήμερα, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι ομοιότητες είναι τραγικά πολλές με την Εξέγερση-Επανάσταση του 1821.
Στα μέσα Δεκεμβρίου του 2008, σε μιά διαδήλωση έξω από την Βουλή, ήταν ένας πιτσιρικάς που πετούσε πέτρες εναντίων των αστυνομικών δυνάμεων. Τον σταμάτησα και τον ρώτησα γιατί το κάνει αυτό... Προς μεγάλη μου έκπληξη μου απήντησε «Προσπαθώ να "ερεθίσω" τον κόσμο για να έρθει μαζί μας. Αν κατέβει έστω και 10.000 κόσμος εδώ, δεν θα πετάξω ούτε καπάκι από μπουκάλι!»... Προσπαθεί, με τον δικό του, άγαρμπο τρόπο ίσως, να σας ερεθίσει. Να σας πει το πόσο ανυπόφορος είναι ο κόσμος που λάβατε, ανέχεστε και ετοιμάζεστε να τον φορτώσετε στην πλάτη του.
Εσείς γιατί δεν ακούτε; Γιατί ακούτε τα ΜΜΕ και δεν ακούτε το παιδί σας; Γιατί δεν αντιλαμβάνεστε ότι είστε σκλάβοι; Σκλάβοι των ΜΜΕ και των αφεντικών σας. Σκλάβοι ενός παράλογου φόβου για το άγνωστο -ούτως ή άλλως- αύριο. Σκλάβοι της τσέπης σας και των τεχνητών αναγκών σας. Αφήνετε τα παιδιά σας, το μέλλον μας, το φως του αύριο να πεθαίνει στους δρόμους, που προσπαθούν να σας τραβήξουν την προσοχή, να σας πουν ότι έχουμε κάνει λάθος. Ότι πρέπει να πάρουμε μια τεράστια γόμα και να σβήσουμε όλα τα λάθη του παρελθόντος, για να γευτούμε -επιτέλους- την ισονομία. Την ΑΛΗΘΙΝΗ Δημοκρατία. Τα παιδιά αυτά την έχουν γευτεί και έχουν γλυκαθεί... Θέλουν να την γευτούν όλοι οι άνθρωποι. Εσείς γιατί αρνείστε μια δοκιμή;
Αφήστε επιτέλους τα κόμματα, τα χρώματα και την ρημαδοτηλεόραση, και ελάτε εδώ. Εδώ έξω στον δρόμο. Αυτοί οι λίγοι άνθρωποι που κατέβαιναν στον δρόμο, καθ'όλην την διάρκεια της ιστορίας, άλλαζαν λίγο προς το καλύτερο την ροή της. Φανταστείτε τι θα γίνει αν κατεβούμε όλοι στον δρόμο...
«Βοηθήστε μας...» είχαν πει οι συμμαθητές του δολοφονημένου Αλέξη, σε μία επιστολή τους τον Δεκέμβριο.
Βοηθήστε μας...
Θα σας μιλήσω ως πολίτης προς πολίτες.
Έχει δημιουργηθεί μία ασφυκτική πολιτική κατάσταση γύρω μας που μας φθείρει ψυχολογικώς και οικονομικώς. Βλέπουμε μια "Δημοκρατία" η οποία έχει χαθεί μέσα στον κυκεώνα των κομματικών αντιπαραθέσεων, του κομματισμού, και των ανόμων πολιτικών. Το μόνο που έχει απομείνει πιά είναι ένα ψέμμα, άλλα και μία ελπίδα. Μία ελπίδα από τα παιδιά που βρίσκονται στον δρόμο και πολεμούν κυριολεκτικά, προσπαθώντας να υπερασπιστούν κάποιες ανόητες ιδέες...
Την Ελευθερία..
Την Ισονομία και την Αδελφότητα...
Την Αγάπη που θα έπρεπε να έχουμε ο καθένας μας προς τους άλλους ανθρώπους...
Σε αυτούς τους "επικίνδυνους" χώρους συγκέντρωσης των λεγομένων "αντιεξουσιαστών", σε αυτές τις "επικίνδυνες" καταλήψεις, κάτι μαγικό συμβαίνει. Κάτι απροσδόκητο και ουτοπικό. Κάτι που θεωρούμε ότι έχει πεθάνει... Η Αγάπη προς αλλήλους και η Ισονομία...
Το «σύστημα», δυστυχώς, δεν δέχεται αυτούς τους όρους. Το «σύστημα» θεωρεί ότι λειτουργεί καλύτερα αν κλεινόμαστε στον εαυτό μας, αν φοβόμαστε για το αύριο, αν καταναλώνουμε, αν μισούμε. Και λειτουργεί έτσι από την αρχή της ανθρωπότητος. Εσείς οι ίδιοι θεωρείτε ότι λειτουργεί καλύτερα η ανθρωπότητα έτσι αφού εσείς είστε το μεγαλύτερο μέρος του συστήματος...
Πάντα υπήρχαν κάποιοι ολίγοι άνθρωποι/οικογένειες που έβλεπαν την πλειοψηφία των ανθρώπων, εσάς δηλαδή, ως μηχανές παραγωγής για την τσέπη τους. Ως ζωντανά πορτοφόλια... Και εσείς το δέχεστε αυτό απροβλημάτιστα...
Τους βλέπετε συνεχώς... Τους ακούτε καθημερινώς... Καταναλώνετε τα προϊόντα τους...
Νομίζετε ότι νοιάζεται κανείς για σας; Νομίζετε ότι ενδιαφέρεται κανένα κόμμα/εταιρία/επιχείρηση για το αν ζείτε ή αν πεθάνατε; Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν δουλεύετε και αν καταναλώνετε. Ακόμα δεν το έχετε καταλάβει;
Τα παιδιά που πολεμούν στον δρόμο το έχουν καταλάβει αυτό... Γιαυτό και προσπαθούν να «στήσουν» την «ουτοπία» της Δημοκρατικής Ισονομίας στις καταλήψεις και σε άλλους λεγομένους "επικίνδυνους" χώρους... Και λειτουργεί καλά...
Πολύ καλά...
Πριν από 190 χρόνια, κάποιοι άνθρωποι πολέμησαν για τις ίδιες ανόητες ιδέες. Πέτυχαν, εν μέρει, τον στόχο τους (απελευθέρωση από την οθωμανική αυτοκρατορία), αλλά απέτυχαν ως προς την ουσία του αγώνα τους.
Απέτυχαν γιατί οι υπόλοιποι φοβόντουσαν ή/και είχαν βολευτεί. Με λίγα λόγια πρόδωσαν τους Επαναστάτες...
Αν κατέβαινε ο υπόλοιπος λαός στον πόλεμο, θα είχαμε σήμερα ένα κράτος ισονομίας...
Επιστρέφοντας στο σήμερα, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι ομοιότητες είναι τραγικά πολλές με την Εξέγερση-Επανάσταση του 1821.
Στα μέσα Δεκεμβρίου του 2008, σε μιά διαδήλωση έξω από την Βουλή, ήταν ένας πιτσιρικάς που πετούσε πέτρες εναντίων των αστυνομικών δυνάμεων. Τον σταμάτησα και τον ρώτησα γιατί το κάνει αυτό... Προς μεγάλη μου έκπληξη μου απήντησε «Προσπαθώ να "ερεθίσω" τον κόσμο για να έρθει μαζί μας. Αν κατέβει έστω και 10.000 κόσμος εδώ, δεν θα πετάξω ούτε καπάκι από μπουκάλι!»... Προσπαθεί, με τον δικό του, άγαρμπο τρόπο ίσως, να σας ερεθίσει. Να σας πει το πόσο ανυπόφορος είναι ο κόσμος που λάβατε, ανέχεστε και ετοιμάζεστε να τον φορτώσετε στην πλάτη του.
Εσείς γιατί δεν ακούτε; Γιατί ακούτε τα ΜΜΕ και δεν ακούτε το παιδί σας; Γιατί δεν αντιλαμβάνεστε ότι είστε σκλάβοι; Σκλάβοι των ΜΜΕ και των αφεντικών σας. Σκλάβοι ενός παράλογου φόβου για το άγνωστο -ούτως ή άλλως- αύριο. Σκλάβοι της τσέπης σας και των τεχνητών αναγκών σας. Αφήνετε τα παιδιά σας, το μέλλον μας, το φως του αύριο να πεθαίνει στους δρόμους, που προσπαθούν να σας τραβήξουν την προσοχή, να σας πουν ότι έχουμε κάνει λάθος. Ότι πρέπει να πάρουμε μια τεράστια γόμα και να σβήσουμε όλα τα λάθη του παρελθόντος, για να γευτούμε -επιτέλους- την ισονομία. Την ΑΛΗΘΙΝΗ Δημοκρατία. Τα παιδιά αυτά την έχουν γευτεί και έχουν γλυκαθεί... Θέλουν να την γευτούν όλοι οι άνθρωποι. Εσείς γιατί αρνείστε μια δοκιμή;
Αφήστε επιτέλους τα κόμματα, τα χρώματα και την ρημαδοτηλεόραση, και ελάτε εδώ. Εδώ έξω στον δρόμο. Αυτοί οι λίγοι άνθρωποι που κατέβαιναν στον δρόμο, καθ'όλην την διάρκεια της ιστορίας, άλλαζαν λίγο προς το καλύτερο την ροή της. Φανταστείτε τι θα γίνει αν κατεβούμε όλοι στον δρόμο...
«Βοηθήστε μας...» είχαν πει οι συμμαθητές του δολοφονημένου Αλέξη, σε μία επιστολή τους τον Δεκέμβριο.
Βοηθήστε μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου