Ψωμί, παιδεία, ελευθερία... εκατόν ενενήντα χρόνια η ίδια ιστορία

Μια χούφτα αναρχοάπλυτοι, τελευταίοι των τελευταίων, «κάτι ξεβράκωτοι» (που έλεγε και ο «Πατριάρχης του Γένους» κ.κ. Βαρθολομαίος), με κάτι σπαθιά... βιαστικά - κατά Καρατζαφύρερ - αλλά με τρομερή κόψη, δεν ανέχονταν άλλο να πίνει το αίμα των συνανθρώπων τους μια «κουμπαριά» δημογερόντων και δεσποτάδων με τη βοήθεια του οθωμανικού κατασταλτικού μηχανισμού.

Ξεσηκώθηκαν με την υποστήριξη λίγων φωτισμένων μυαλών, κάτι εμπόρων, κάτι φοιτητών και, αντί να δουλεύουν το χωραφάκι τους σαν όλους τους άλλους, τους φιλήσυχους οικογενειάρχες, τα καλά παιδιά, πήραν τα βουνά κι έκαναν επαναστατικούς πυρήνες, δίκτυα αντιπληροφόρησης στόμα με στόμα (internet δεν υπήρχε τότε), αντάρτικο χωριών (ούτε πόλεις υπήρχαν ακόμα) και σιγά σιγά έγινε επανάσταση.

Πέτυχε - αρχικά - και πήγαν να κάνουν ένα αυτοοργανωμένο κράτος, με δικό τους σύνταγμα, αλλά ύστερα από λίγο τους καπέλωσαν οι μεγάλες δυνάμεις και τους έστειλαν καθώς πρέπει Βασιλέα με τα όλα του. Φουρκισμένοι οι εξεγερμένοι του '21 - είχαν γεράσει κιόλας - άφησαν την εξουσία στα χέρια των ίδιων που την είχαν και πριν την επανάστασή τους.

Πάμε καμμιά εκατοστή χρόνια αργότερα. Ύστερα από μεγαλοϊδεάτικους φασισμούς, πολέμους, καταστροφές, όλα πληρωμένα από τους εξαθλιωμένους υπηκόους του προτεκτοράτου με τις επωνυμίες «Βασίλειον της Ελλάδος» και «Ελληνική Δημοκρατία» (εναλλάξ) ενώ μια χούφτα «πολιτικών» τρωγόπινε πάντα παρέα με τα αφεντικά της (που, αντί για οθωμανοί αγάδες ήταν πια ντόπιοι και ξένοι μεγαλοκτηματίες, μεγαλέμποροι, τραπεζίτες, εκδότες, βιομήχανοι).

Το προτεκτοράτο μπλέκεται σε ένα πόλεμο των αφεντικών του, ενώ είχε προσπαθήσει να μείνει απ' έξω, να γειάνει καμμιά πληγή του. Οι φτωχοί χωριανοί του είδαν ξώφθαλμα τη λευτεριά τους να παραβιάζεται κι αντιστάθηκαν. Τ' αφεντικά που τους έπιναν το αίμα επί ένα αιώνα και πλέον, σφύριζαν αδιάφορα, στέλνοντας μόνο τις ευχές τους για ενίσχυση. Οι χωριανοί του προτεκτοράτου, υπό απ' ευθείας στρατιωτική κατοχή πλέον, οργανώνονται σε νέες επαναστατικές οργανώσεις και πολεμάνε πάλι με αντάρτικο τον κατακτητή. Εν τω μεταξύ τα πρώην αφεντικά τους, παρεούλα με δυο καινούργιες δυνάμεις, κερδίζουν τον πόλεμο και διώχνουν τον κατακτητή από το προτεκτοράτο. Παράλληλα, καπελώνουν τις οργανώσεις και τις βάζουν να σφάζουν η μια την άλλη. Χάνουν έτσι οι κάτοικοι του προτεκτοράτου που λέγεται Ελλάδα την ευκαιρία να στήσουν ένα ολόδικό τους κράτος, για άλλη μια φορά.

Τα αφεντικά (πρώην αγγλογάλλοι, νυν αμερικανο-ευρωπαίοι), στα πλαίσια του γεωπολιτικού τους πολέμου με το άλλο αφεντικό που λεγόταν «ανατολικό μπλοκ», στήνουν ένα στρατιωτικό καθεστώς για να ξεκαθαρίσει το προτεκτοράτο από στοιχεία που θεωρούσαν ότι δρούσαν υπέρ του δεύτερου. Παράλληλα χρησιμοποιούν την χουντίτσα τους για διευκολύνσεις σε μια κρίσιμη φάση του αέναου πολέμου για τα πετρέλαια της Μ. Ανατολής. Οι κάτοικοι του προτεκτοράτου πάλι εξεγείρονται, αλλά σε μια κινηση χατ-τρικ τους βουλώνουν τα αφεντικά με μια εισβολή στην Κύπρο και αντικαθιστούν ως διά μαγείας το στρατιωτικό καθεστώς, που είχε τελειώσει την δουλειά του, με το αμέσως προηγούμενο, χωρίς να ανοίξει μύτη. Στράφι κι αυτή η εξέγερση.

Η απολυταρχία της τουρκοκρατίας άλλαξε σημαίες και σύμβολα και πέρασε στους φαναριώτες πολιτικούς. Γενιά - γενιά, παρέμειναν οι ίδιοι, υπάλληλοι πάντα των συμφερόντων που τους έβαλαν στην θέση τους. Ντόπια συμφέροντα, πάντα σε σύμπνοια και εξηρτημένη σχέση με τα μεγαλύτερα. Όλα γρανάζια, που συνθλίβουν την λευτεριά και μετατρέπουν τις ανθρώπινες συνειδήσεις σε γραναζάκια, προκειμένου πάνω τους να κινούνται άνετα τα λίγο πιο μεγάλα κ.ο.κ.

Με γειά μας και με χαρά μας.

Όσο αφήνουμε τους λίγους να κάνουν τις επαναστάσεις κι εμείς επαναπαυόμαστε στις θυσίες εκείνων, ενώ χαιρόμαστε τις χαντρούλες που μας πετάνε, δεν μας αξίζει καμμία ελευθερία.

Που με βία μετράει τη γή...

... γαμώ το κράτος, την κοινωνία και το σύστημα «παιδείας» που γεννά ανθρώπους ικανούς ακόμα και μπάτσοι να γίνουν!