... και με κάλυψε, πριν προλάβω να γράψω την ανησυχία μου.
===========================
Από την Ελευθεροτυπία, 19/02/2009
===========================
Ερχονται μαύρες μέρες.
Το κόστος της ίδιας της κρίσης, αλλά και το κόστος για την έξοδο απ' αυτήν την κρίση, η άρχουσα τάξη, μέσω του πολιτικού της προσωπικού, ακροβολισμένου μέσα στο δικομματικό σύστημα θα προσπαθήσει να το φορτώσει στον κόσμο της εργασίας.
Εκ των πραγμάτων ο κόσμος της εργασίας θα υποχρεωθεί στη στοιχειώδη δημοκρατική άμυνα -θα βγει στους δρόμους.
Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να μη συμβεί κάτι τέτοιο; να τρομοκρατηθεί ο κόσμος της δουλειάς και να μείνει σπίτι του, απομαζικοποιημένος, περιμένοντας ο καθένας κατά μόνας να 'ρθει η σειρά του μετά την εξουθένωση του άλλου; Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος;
Η εκ προοιμίου παγίδευση των δρόμων.
Και πώς παγιδεύονται οι δρόμοι;
Αν, πριν να βγει ο λαός στους δρόμους, βγουν οι κουμπουροφόροι.
Αν, όταν βγαίνει ο λαός στους δρόμους, βγαίνουν μαζί του και εισέρχονται στις τάξεις των διαδηλωτών οι μπαχαλάκηδες.
Το φασιστικό αυτό παιχνίδι είναι ολοφάνερο.
Δεν έχει σημασία αν το παιχνίδι αυτό βρίσκονται να το παίξουν κορόιδα κι ανεγκέφαλοι που νομίζουν ότι είναι «εκδικητές» ή συνειδητοί προβοκάτορες, βαλτοί, χαφιέδες και πάσης άλλης φύσεως παρακρατικοί.
Το φαινόμενο είναι παλαιό και τα έχουμε πει χίλιες φορές.
Κάθε σχέση με τον αντιεξουσιαστικό χώρο, τους αναρχικούς και το όποιο ρεύμα της αριστεράς σταματάει τη στιγμή που κάθε αυτοπροσδιοριζόμενος ως κάτι τέτοιο, αποφασίζει να γίνει θεός, τη βλέπει Δικαστής Ντρεντ κι αποφασίζει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.
Η αποδέσμευση από κάθε ηθική υποχρέωση απέναντι στον άλλον είναι σκέτος φασισμός και τίποτε άλλο. Το viva la muerte δεν έχει καμία σχέση με τη βαθιά ανθρωπιστική φύση του αναρχισμού, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Οταν οι δυνάμεις αυτές ξέχασαν αυτήν τους τη βασική παράμετρο, εξέπεσαν σε τυραννίδες ή τρομοκρατίες.
Είναι άλλο πράγμα η επιλογή της ένοπλης πάλης από ένα μαζικό λαϊκό κίνημα (μάλιστα ως έσχατη ή αναγκαία μορφή άμυνας ή επίθεσης) κι άλλο ο σατραπισμός τού αποφασίζω και σκοτώνω, διότι νόμος είναι το δίκιο των όπλων -«μπροστά στα όπλα σιγούν οι νόμοι» έλεγαν με πικρία όσοι, σοφότεροι, εγκαίρως διαπίστωσαν ότι ο άνθρωπος υπεράνω των άλλων, δεν είναι παρά ένοπλο θηρίο. Ενα τέρας που εφαρμόζει τον νόμο τού προς στιγμήν ισχυρού. Αυτού που διαθέτει τη στιγμιαία υπεροπλία. Κάθε νίκη όμως την περιμένει η ήττα της.
Πόσο μάλλον τις εύκολες «νίκες» του ισχυρότερου, αυτού που εφαρμόζει τον νόμο της ζούγκλας. Ενός δειλού δολοφόνου. Μιας Κου-Κλουξ-Κλαν. Εκείνου που εκλαμβάνει την ταξική πάλη ως δυνατότητα διάπραξης εγκλημάτων του κοινού ποινικού κώδικα.
*****
Η διαφορά ενός φασίστα κι ενός ανεγκέφαλου (ή βαλτού) που σκοτώνουν ανθρώπους βρίσκεται μόνον στη ρητορική τους -στις προκηρύξεις τους. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και η ύβρις φέρνει τη νέμεση. Και τη «Σιδερένια φτέρνα» του Κράτους ισχυρότερη. Το είδαμε όταν εξαρθρώθηκε αυτό που ονομάστηκε 17η Νοέμβρη ή μέρος της. Αυτοί οι δυστυχείς ολίγιστοι ήταν οι τρομεροί επαναστάτες;
Αν ενίοτε αποκαλύπτεται στον χώρο της άρχουσας τάξης ότι ο «βασιλιάς είναι γυμνός», στον χώρο αυτών που αμφισβήτησαν την κυριαρχία της με τα κουμπούρια, φάνηκε ότι ο πρωχοπρόδρομος μόνον πτωχοπρόδρομος μπορεί να 'ναι. Οταν δεν είναι Ες Α ή όποιας άλλης μάρκας μελανοχίτων ταγματοεφοδίτης.
Οι επίγονοι της 17ης Νοέμβρη είναι ασφαλώς χειρότεροι. Μαχαλόμαγκες και φονιάδες της τελευταίας, της πιο ελεεινής μορφής. Αυτό ενέχει τον κίνδυνο, σε μια χώρα όπου ανθεί η μπουρδολογία, να ηρωοποιείται εκ των υστέρων η 17η Νοέμβρη και να εξιδανικεύεται η δράση της! Αυτοί, δηλαδή, ήταν φονιάδες με επιλεγμένους στόχους, ενώ οι τωρινοί είναι απλώς φονιάδες στον σωρό.
Σπουδαία διαφορά, δεν λέω.
Ο Μπακογιάννης άξιζε να πεθάνει, ενώ ο άλφα μπατσάκος είναι αναλώσιμος -άρα οι πρώτοι ήταν πολιτικότεροι φονιάδες από τους τρέχοντες, που είναι πιο λούμπεν, πιο άψαχτοι!
Τι ρομαντικό!
Ή πόσο πιο ηλίθιοι ακόμα μπορούμε να γίνουμε;
Φόνος uber alles. Και στη μιαν περίπτωση και στην άλλη.
*****
Αριστερός, αναρχικός, αντιεξουσιαστής, σοσιαλιστής, κομμουνιστής είναι, κατά τη γνώμη μου, εκείνος που όταν πειράζεται μια τρίχα απ' την κεφαλή του Πλεύρη γίνεται Πλεύρης.
Υποκριτής αριστερός κι έμπορος του αναρχισμού ή του αντιεξουσιαστικού χώρου είναι εκείνος ο οποίος πιστεύει πως έχει το δικαίωμα να σπάει όποιο κεφάλι σκέφτεται διαφορετικά απ' το δικό του. Οι Σταλινικοί αυτού του τύπου άνοιξαν τον δρόμο για τα γκουλάγκ, τόσον όσον οι φασίστες άνοιξαν το δρόμο για τα κρεματόρια. Αυτοί οι τύποι που, ειρήσθω εν παρόδω, ταυτίζουν τον φασισμό με τον κομμουνισμό, αυτοί που μιλούν εύκολα για φαιοκόκκινους, αυτοί οι «αντισταλινικοί» της υποκρισίας είναι χειρότεροι απ' αυτούς που μιαίνουν τα χέρια τους με αίμα, διότι τους τα ξεπλένουν. Αυτοί που εμπορεύονται τους φονιάδες, πίνοντας καφεδάκι μεταξύ αίματος και αίματος είναι το τέλος κάθε πολιτικής.
*****
Η νεολαία που βγήκε στους δρόμους τον περασμένο Δεκέμβριο δεν πρέπει να ξαναβγεί. Πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι, εν όψει επερχόμενης κρίσης, πρέπει να κάτσουν στα αυγά τους, σπίτι τους. Προς τούτο οι δρόμοι ναρκοθετούνται.
Από το σύστημα. Με κουμπουροφόρους.
Αυτούς που θέλουν να σπάσουν και το δικό μου κεφάλι.
Οπως μετά λόγου γνώσεως μπορώ να σας διαβεβαιώσω.
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 19.ΙΙ.2009 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/02/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου