ΡΟΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ...

Παρουσίαση του OmniaTV

Με χαρά σας προσκαλούμε την Πέμπτη, 15 Σεπτεμβρίου, στις 8 μ.μ. στο Café Floral (Θεμιστοκλέους 80, πλ. Εξαρχείων), όπου θα πραγματοποιηθεί παρουσίαση της νέας πλατφόρμας διαδικτυακής τηλεόρασης, ανοιχτής δημοσίευσης και κοινωνικής δικτύωσης OmniaTV.

Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης, θα παρουσιάσουμε:

ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΓΩ ΡΕ...

Καθισμένος στη πλαστική καρέκλα, κοιτούσα τον κόσμο που περνούσε. Κάρφωνα το βλέμμα μου πάνω τους. Έτσι κάνω. Τους κοιτάζω επίμονα με την ελπίδα να με κοιτάξουν κι εκείνοι. Πολλές φορές τα καταφέρνω, άλλες πάλι νιώθω μόνος. Ίσως να νιώθω μόνος γιατί είμαι μόνος. Η παραγωγική διαδικασία με έχει ξεράσει, οι φίλοι μου είναι απασχολημένοι με τα προβλήματά τους και ούτε που θέλουν να με ξέρουν πλέον, οι σχέσεις μου με το άλλο φύλο είναι ανύπαρκτες, αλλά όταν περνάς εσύ περαστικέ, εγώ σε κοιτώ επίμονα.

Η πόλη μου δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήταν πριν λίγα χρόνια. Δεν είναι τα κτίρια, είναι οι άνθρωποι. Είναι σκυθρωποί, βρίζουν με το παραμικρό και δεν σε κοιτούν στα μάτια. Μόνο εγώ τους κοιτώ και το κάνω επίμονα όσο καταλαβαίνω πως αυτοί με αποφεύγουν. Βέβαια και η δουλειά που κάνω εμποδίζει τα βλέμματα. Πάντα απέφευγαν τα μάτια μου για να πω την αλήθεια. Τώρα όμως είναι ακόμα χειρότερα.

‘Όπως είπα είμαι καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα. Βρίσκομαι σε ένα δρόμο κάπου στο κέντρο της πόλης. Η δουλειά μου σε άλλους φαίνεται δύσκολη και σε άλλους εύκολη, όπως όλες οι δουλειές δηλαδή.
Είμαι ζητιάνος. Δύο χρόνια τώρα, ίσως και λίγο παραπάνω, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς. Νιώθω σαν να μού ‘γινε συνήθεια. Σκεφτόμουν βέβαια πως έπρεπε να ψάξω για μια κανονική δουλειά αλλά και πού να πας! Κι εδώ που είμαι κρίση κι εκεί που βρίσκονται οι άλλοι κρίση. Τουλάχιστον εμένα δεν μπορεί να με ξαναπολύσει κανένας, κάτι είναι κι αυτό.

Εντάξει, την κρίση θα την ξεπεράσουμε με κάποιο τρόπο. Τι διάολο, έλληνες είμαστε, θα τη βρούμε την άκρη.
Εδώ όμως φίλε υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα. Είπαμε: η κρίση θα περάσει. Θα μπορέσεις κι εσύ να μου δώσεις τα λεφτά που μου έδινες, ίσως να μπορέσεις να με ξανακοιτάξεις και στα μάτια αλλιώτικα.
Ξέρεις όμως ποιο είναι το πρόβλημα; Τις απέναντι γωνίες από τη δική μου έχουν καταλάβει αλλοδαποί. Κι όχι νόμιμοι. Αν ήταν έτσι, αν είχαν χαρτιά, θα το συζητάγαμε επί άλλης βάσης. Εδώ μιλάμε για λαθρομετανάστες. Και σε ρωτάω: είναι δυνατόν να δουλέψεις όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους σαν κι αυτούς; Έχουν χειρότερο ντύσιμο από το δικό μου προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη λύπηση και μένουν σε κάτι εγκαταλελειμμένα κτίρια ενώ εγώ νοικιάζω γκαρσονιέρα υπόγεια. Κι όχι μόνο αυτό. Έχουν το θράσος να με χαιρετούν κιόλας. Πώς με χαιρετάς ρε, πού με χαιρετάς, μέσα στη χώρα μου; Εγώ θα σε χαιρετήσω πρώτος αν θέλω και μετά θα χαιρετάς εσύ, που έχεις τα μούτρα να μου λες και καλημέρα. Τελοσπάντων…

Έχει μαυρίσει ο τόπος εδώ πέρα, δεν είναι πλέον για έλληνες ζητιάνους. Μας έχουν πάρει τη δουλειά κι εμείς καθόμαστε και τους κοιτάμε. Αλλά θα φτάσει η στιγμή που θα αντιδράσουμε και τότε θα πάθουν όλοι την πλάκα τους. Να πας στη χώρα σου να ζητιανέψεις ρε, εδώ είναι Ελλάδα, είναι η χώρα μου, που ήρθες εσύ από το πουθενά να μου πάρεις τη δουλειά.

Αλλά δε φταίει κανάς άλλος, τέτοιο μπουρδέλο κράτος που έχουμε και λίγα παθαίνουμε…

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ; ΑΣ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ...

Πριν πάτε παρακάτω, θέλω να ξεκαθαρίζω από την αρχή το εξής: Δεν είμαι Αναρχικός. Και αυτό γιατί δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι ή δεν είναι κάτι. Πιστεύω πως οι άνθρωποι προσπαθούν να γίνουν κάτι, ποτέ δεν μπορούν να γίνουν αυτό το κάτι που επιθυμούν να είναι. Ναι, το πλησιάζουν αλλά ποτέ δεν το φτάνουν. Θα ακουστεί πλήρως αντι-Αναρχικό, Αντι-Υλιστικό και άρα Ιδεαλιστικό στα αυτιά κάποιων αυτό που θα γράψω, αλλά αν ο Πλάτωνας είχε δίκιο και κάπου στον κόσμο των Απόλυτων Ιδεών του υπάρχει εκείνη του Αναρχισμού… κάποιοι από εμάς είμαστε πολύ μακριά ακόμα. Πατάω τον αριθμό του τηλεφωνητή και ακούω το μήνυμα. Το πρώτο ντάξει ήταν σε ύφος παρακλητικό, το δεύτερο λιγότερο παρακλητικό και περισσότερο μάγκικο, το τρίτο και το τέταρτο έσταζαν απειλή, ήταν αργόσυρτα, μάγκικα, σαν να άκουγες τον Γαρδέλη σε βιντεοκασέτα του। Η συνέχεια μάλλον γίνεται κατανοητή: μπινελίκια κατά βούληση, ειρωνείες, ένα παραληρηματικό κρεσέντο, που δεν άφηνε περιθώρια για πραγματική συνεννόηση. Τι να εξηγήσεις άλλωστε; Τι να πεις; Σε μια φωνή που μέσα σε δευτερόλεπτα αλλάζει ύφος και ένταση, δεν έχεις να αντιτείνεις κάτι λογικό, κάτι χειροπιαστό. Είναι όλα στον αέρα. Πριν από πολλά χρόνια, είχα διαβάσει ένα βιβλίο του Μπούκτσιν με τον εμβληματικό τίτλο: "Lifestyle Αναρχισμός ή Κοινωνικός Αναρχισμός;". Δεν σου γέμιζε το μάτι। Πρόκειται για ένα μικρό βιβλίο, σχεδόν τσέπης, που όμως περιέχει τη γενική φιλοσοφία ενός συνειδητοποιημένου Αναρχικού (βέβαια ο Μπούκτσιν τα αρκετά τελευταία χρόνια της ζωής του είχε απεκδυθεί αυτόν τον τίτλο και είχε εκφράσει τη θεωρία του κομμουναλισμού), ο οποίος προσπαθεί να διαχωρίσει τον "τσάμπα μάγκα" αναρχικό από τον κοινωνικό Αναρχικό, που ζει και αναπνέει μέσα στους προσωπικούς και συλλογικούς ιστούς των συνανθρώπων του. Με το βιβλίο αυτό συνειδητοποίησα εντελώς, πόσοι από εμάς που λέμε ότι είμαστε αναρχικοί τελικά δεν είμαστε και δεν μπορούμε να γίνουμε, πόσοι από εμάς έχουμε αντιληφθεί εντελώς λανθασμένα το νόημα εκείνου που λέμε πως πιστεύουμε. Στο μήνυμα του τηλεφωνητή έχει καταγραφεί η φωνή ενός ανθρώπου που θεωρείται αναρχικός. Είναι από εκείνους που λόγω των επιλογών τους κινούνται στο περιθώριο, από αυτούς που ίσως και χωρίς "περιθωριακές" επιλογές μάλλον θα επέλεγαν έτσι κι αλλιώς την περιθωριακή παρουσία. Μπορεί και λόγω ιδιοσυγκρασίας; Δεν ξέρω καθόλου, δεν έχω καταλήξει. Είναι σίγουρα πάντως από εκείνους που ο Μπούκτσιν χαρακτηρίζει Life style αναρχικούς. Από αυτούς που πολλές φορές η ιδέα των άλλων για εκείνους, τους οδήγησαν στο να κατατάξουν τον εαυτό τους σε ένα… αναρχικό μετερίζι. Δεν ξέρουν όμως τι είναι αυτό το φρούτο! Δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν, αυτοί τα ξέρουν όλα। Αλλά έχουν χάσει κάθε αίσθηση απλής, ανθρώπινης ευγένειας। Όχι αστικής, απλά ανθρώπινης, πολύ ανθρώπινης που θα έλεγε και ο Νίτσε. Είναι από αυτούς που βιώνουν την αναρχικότητά ΤΟΥΣ μέσα από το ΕΓΩ τους. Οξύμωρο σχήμα. Εντάξει, δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώ κάτι τέτοιο. Ένας άνθρωπος που έχει βρεθεί σε συνελεύσεις του "χώρου" ξέρει από αυτά, τα καταλαβαίνει. Είναι όμως ο πρώτος άνθρωπος που γνωρίζω από συγκεκριμένο "υποχώρο" του ευρύτερου "χώρου"। Ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας, κάποιος που περιμένεις να μάθεις από αυτόν πράγματα, να γίνεις καλύτερος, να τον συμβουλευτείς। Και ξαφνικά, βγαίνει στο προσκήνιο ένα τεράστιο ΕΓΩ, ένα ΕΓΩ που θέλει να σε καταπιεί, ένα ΕΓΩ που ζητάει υπηρέτες και όχι ΣΥΝ-εργάτες. Δεν θέλει να σε ακούσει, θέλει να σου επιβάλλει. Και τότε, αρχίζεις για άλλη μια φορά να απομυθοποιείς και να αντιλαμβάνεσαι το πώς και το γιατί κάποιων ανθρώπων, ανθρώπων που είχες κάνει τη μαλακία να θεωρείς υπεράνθρωπους. Και ήταν μαλακία δική σου, γιατί όχι μόνο δεν είναι υπεράνθρωποι αλλά κάτι παρακάτω από υπάνθρωποι. Υπανθρωπιάζω κι εγώ συχνά. Μόνο που δεν λέω πως είμαι αναρχικός. Λέω πως προσπαθώ να γίνω. Γιατί Αναρχικός σημαίνει ΕΜΕΙΣ κι όχι ΕΓΩ. Βίαιος όταν η περίσταση το απαιτεί κι όχι Χουλιγκάνος. Και σίγουρα, η αγένεια, η ειρωνεία, το δήθεν ύφος κι ένα υπερτροφικό ΕΓΩ, δεν είναι από εκείνα που μπορούν να χαρακτηρίσουν έναν Άνθρωπο, πόσο μάλλον έναν Αναρχικό Άνθρωπο.

«Προσπαθούμε να παραμείνουμε άνθρωποι»

#hs300gr